18 Jaar was je hier, met 19 huwde je en bijna 6 jaar mocht je nog genieten of was het slechts 5 jaar? Want die onrust begon veel eerder, als de datum dat je voet zette in het kamp genaamd het Bataljon, waar je in aanraking kwam met de maanzieke beul “Sonei” 1942 vandaar gescheiden van je man als één bijslaap in kareees, lang mocht je daar niet blijven, met je kinderen werd je over geplaatst, tot dat kamp ging sluiten? Werd mij verteld, maar uit dieper onderzoek werd je gelijk met hem overgeplaatst naar Tjeding in de klauwen van het monster en daarmee eindigde ook je dromen, dat het ooit nog eens goed zou komen? in mijn zoektocht naar je, terwijl ik het zelf nog niet eens echt door had? Struikelde ik over je voetsporen, alleen in een andere tijd, in een ander land? Het land waar jij ook geen deel van uit mocht maken, nog naar toe mocht gaan? omdat je voor hoer werd uit gescholden, terwijl je, je kinderen wilde beschermen? En ik als zoon, kan nu pas zeggen? Je hebt het goed gedaan? Na al die pijn, vergat ik die van jouw? Moeder ik heb het in gehaald, voor me zelf heb ik het goed gemaakt met je? Al die foto’s al die boeken, al die documenten, letters die ik afkloof uit waanzin, zo als jouw waanzin moet zijn geweest en niemand die dat begreep? 49 jaar en het was al gebeurd met je, even dat licht puntje in eind 1949 tot eind 1951 en 1956 daarna? In 1965 de eindelijk je dood, verlost uit je lijden, al weet ik nog steeds niet, hoe pijn dat deed? En zo hebben ze alles van je verbrand, slechts hier en daar kwam ik je naam tegen, meer niet en niemand wil me iets vertellen en het enige wat ze me vertelde? je was dood en ik kreeg deze foto, zwart wit, zo als ik denk?” de dood” nu met kleur? je maakt me blij en als je wist? dat een familie van je halfzus Wilhelmina Johanna, dit gedaan heeft voor me? En wat een blijdschap kwam er in mijn hart? Als of het alles goed moest maken, wat ze met ons gedaan hebben, met jouw papieren, jouw aderes? waar is dat? waar is die brief van de Arnhemse Rechtbank? Ooit geschreven aan jouw? waar is die brief van jouw aan mij? Waarom waren er al die kruizen, woorden die ik niet mocht lezen? Waarom is alles verdwenen, als of dat jij heen ging, al niet genoeg was? Dat die waanzin die het leven bracht, al niet de grootste straf was, die er bestond, laat staan voor mijn zus en half zus en al die andere halfzusters en broers die nog kwamen, al het schuldgevoel, terwijl zij er ook niets aan kunnen doen? Getroost ben ik alleen, met je kleuren foto!