Heel opvallend zijn de berichten van verzoening, van hoe het toch wel meeviel? Zo erg niet was, je mee moet leren leven en dat liefst uit monden die het niet beleefd hebben of slechts een deel? Terwijl elk deel? Een onderdeel is van die verschrikking, die nu goed gepraat moet worden, als Nederland maar niet die schuld krijgt, nog zijn soldaten, nog die Japanner-Indonesiër, nog de slachtoffers zelf, die zelf verantwoording hebben, over hun wel of niet helden daden, zo las ik het stuk over onbekende graven, een verwevenheid uit 1947 tot ver in de jaren 1969, waar nog eens duizenden slachtoffers vallen, overigens zijn de juiste aantallen niet bekend? Wel ken ik er een, haar naam werd niet genoemd? En zo dacht ik? In eens? Laat Nederland maar eens bewijzen? Dat wat zij verbrand hebben aan bewijzen, bewijzen! die onze verhalen door SVB en rechters als ongeloofwaardig af gewezen werden? Bevestigen kunnen, dat is geloofwaardiger als al die, in eens wel mee vallende en vergeving, gezinde nonsens? Ik heb het niet over de kinderen van onze vijand, die onze familie vermoorde, nog de kinderen van de door haat gedreven rebellen! Ik blijf steken, bij het Nederlandse ontkennen? Ook dat maakt 2020 geen 75 jr bevrijding voor mij en met mij? Al die mensen! Niet gehoord, verzwegen, monddood, gemaakt, gewurgd of afgemaakt door een regering en de rechtbank! Welk een schande!