Terwijl 74 jaar geleden de oorlog voor ons kortstondig ten einde ging, zo kort? Dat zelfs het herdenken nog steeds niet mee valt, zeker nu het verleden zo transparant aan het worden is, dat blijkt? dat er zoveel hiaten in de geschiedschrijving zitten, waardoor van echte verwerking geen spraken kan wezen, juist door die ontkenning! Van de Nederlandse overheid, maakt door de schuldige vinger naar Indonesië te wijzen, voor het doorstanen leed na 27 December 1949 dat hele burger bevolkingen en hun doorstane leed! Overgeslagen werden? Over het hoofd gezien, niet herdacht worden, terwijl ze daar echt recht op hebben, al die kinderen daar of hier geboren of ergens onderweg, die een hoge tol betaald hebben en verloren gaan in die capitulatie, die bepalend zou worden voor hun nog ongeboren leven? Terwijl Nederland nog moet begrijpen wat het verschil is tussen kampers en buitenkampers, dat er Überhaupt oorlog was? Aan de andere kant van de wereld? Zo wil men ons doen geloven? Zo wil men al helemaal niet aan het woord schuld! Voor hun ingrijpen daar in Indonesie nemen? Geen wonder men is Nederland nooit kwijt geweest? Wij wel ons moederland? Wij moeten dankbaar wezen, als volk-land uitgemolken te zijn en bij gratie “god” opgenomen in dit kikkerland, met alle geboden kansen? En die kansen dat is waar? De een iets meer als de andere, maar daarmee heb je dat wat je verloor niet terug? Mogen we daarom niet herenken? Worden we daarom? Gewoon overgeslagen? Zonder “Max maakt mogelijk” had niemand geweten wat er van die arme stakkers, geworden was? Of liever gezegd wat er niet uit ze geworden werd? Net zo min ls ik weet hoe het mijn moeder verging tot haar dood? Waar zij als Europeaan, had moeten kunnen rekenen op steun, ook al heeft ze vermoedelijk voor Indonesisch staats burger gekozen, nadat ze December 1951 scheidde van mijn vader! Twee maanden later aan haar lot werd overgelaten? In een staat van shock, verstand verbijstering? De keuzen tussen hart, je geborgen voelen in je ondergaande leed? Als een van de slacht offers van een verloren oorlog, die geen oorlog werd genoemd, waar slecht zwijgen gold? En wij die aan kwamen in plunje zakken, weg geduwd, net als onze angsten, doorstaan, ontkend tot op heden en dat is dan 69 jaar geleden, dus sinds 1942-1949 moeten we nog uitleggen, moreel en op gebeurtenissen? En vermoedelijk nog 70 jaar voor de periode na 1949 die eenzijdig bij Indonesie word neergelegd? Daarmee ons verleden gestolen en achterover gedrukt, het zwijgen opgelegd!Naast de pot gepiest! straal mis!
Terwijl 74 jaar geleden de oorlog voor ons kortstondig ten einde ging, zo kort? Dat zelfs het herdenken nog steeds niet mee valt, zeker nu het verleden zo transparant aan het worden is, dat blijkt? dat er zoveel hiaten in de geschiedschrijving zitten, waardoor van echte verwerking geen spraken kan wezen, juist door die ontkenning! Van de Nederlandse overheid, maakt door de schuldige vinger naar Indonesië te wijzen, voor het doorstanen leed na 27 December 1949 dat hele burger bevolkingen en hun doorstane leed! Overgeslagen werden? Over het hoofd gezien, niet herdacht worden, terwijl ze daar echt recht op hebben, al die kinderen daar of hier geboren of ergens onderweg, die een hoge tol betaald hebben en verloren gaan in die capitulatie, die bepalend zou worden voor hun nog ongeboren leven? Terwijl Nederland nog moet begrijpen wat het verschil is tussen kampers en buitenkampers, dat er Überhaupt oorlog was? Aan de andere kant van de wereld? Zo wil men ons doen geloven? Zo wil men al helemaal niet aan het woord schuld! Voor hun ingrijpen daar in Indonesie nemen? Geen wonder men is Nederland nooit kwijt geweest? Wij wel ons moederland? Wij moeten dankbaar wezen, als volk-land uitgemolken te zijn en bij gratie “god” opgenomen in dit kikkerland, met alle geboden kansen? En die kansen dat is waar? De een iets meer als de andere, maar daarmee heb je dat wat je verloor niet terug? Mogen we daarom niet herenken? Worden we daarom? Gewoon overgeslagen? Zonder “Max maakt mogelijk” had niemand geweten wat er van die arme stakkers, geworden was? Of liever gezegd wat er niet uit ze geworden werd? Net zo min ls ik weet hoe het mijn moeder verging tot haar dood? Waar zij als Europeaan, had moeten kunnen rekenen op steun, ook al heeft ze vermoedelijk voor Indonesisch staats burger gekozen, nadat ze December 1951 scheidde van mijn vader! Twee maanden later aan haar lot werd overgelaten? In een staat van shock, verstand verbijstering? De keuzen tussen hart, je geborgen voelen in je ondergaande leed? Als een van de slacht offers van een verloren oorlog, die geen oorlog werd genoemd, waar slecht zwijgen gold? En wij die aan kwamen in plunje zakken, weg geduwd, net als onze angsten, doorstaan, ontkend tot op heden en dat is dan 69 jaar geleden, dus sinds 1942-1949 moeten we nog uitleggen, moreel en op gebeurtenissen? En vermoedelijk nog 70 jaar voor de periode na 1949 die eenzijdig bij Indonesie word neergelegd? Daarmee ons verleden gestolen en achterover gedrukt, het zwijgen opgelegd!
felixmeihuizen 