Zo lees je! “De woorden: pas bij het ouder worden blijkt dat er van echte verwerking geen spraken is. Inplaats van te kunnen genieten van een rustige oude dag, worden zij door herinneringen gekweld”

Zo denk ik aan de eerste en tweede generatie geboren in het geboorte land, niet Nederland! Zo zie ik ze strompelen of helemaal niet verschijnen, bij die landelijke herdenkingen, waar de tweede generatie? Ook al afneemt? Niet omdat ze niet willen herdenken? “Omdat” ze zich gevoegd hebben, bij de “DODEN” wiens leed “nooit” die erkenning kreeg, nog Eer, Soldij, Oorlogsschade of Erfrechten, omdat door wettelijke hoogstandjes, politiek gekronkel, graaiende “gieren” lijkenpikkers en bloedzuigers, geen baat bij deze erkenning zagen? Wat is lang gerekter? Als een worm in honderdduizend stukjes te snijden? De treurwilg op de achtergrond van “het decor”, waar de klok dapper word getrokken, aan een dik koord, door stoere mannen, vergeelde “Wim Kan” boeken, video’s van “toen” opgeluisterd met muziek en met schelle stem, op de achter grond of afgrond? Het is om het even, afgewisseld met kanonschoten, gillende vliegtuigen en bommen, kogels fluiten? Ernstige hypocriete gezichten en natuurlijk het heuse “verdriet en traan” vloeit, als “bloed”uit die nog steeds open wonden, waar de stank mijn neusvleugel maar niet wil verlaten? Ook niet als het gordijn van het toneel zakt en met haar de poppenkast, die aan het hedendaagse leven, niets verzacht? Al word dit volop beweerd, door hen? Die aan die pracht en praal? Van verbleekte botten, de nog voort kruipende geesten, daar ergens in de woestijn, verdoemd en nooit genoemd, nooit gevonden, wel verkracht, verminkt, in duizend stukken gereten? Dat is herdenken waard, maar vergeet vooral die overgeslagen rechten niet? Die dit lijden verdiend, nog boven dat blik? Waardig!