Toen alles nog gewoon was, zo als alles daarvoor en daarvoor gewoon was, viel je soms toch op? Lange haren? Nee niet echt, zo had ik dan vrienden die braaf naar de kerk gingen en misschien nog steeds, zie hun altijd opgewonden uit dat gebouw komen, De Kerk noemde ze zo iets? Nu heb ik zelf meer kerken gezien van buiten! Als van binnen! Terwijl die paar kerken er best mooi uitzagen, beetje een echoput, die galm en je paste altijd op je woorden, net of er altijd iemand mee! Luisterde? Een verborgen microfoon? Ik had altijd zo’n raar gevoel, misschien hebben ze vroeger omdat “gevoel” de muren opgetrokken, zodat het niet kon ontsnappen? En zo brave jongens als ik, de stuipen op het lijf jaagden? Zodat het wel fout moest lopen op een dag?

Zouden al die boefjes in Spee? Dat zelfde gevoel doorstaan, hebben? Zou elke religie muren om een gevoel maken? Of tenten? Hoe ze dat met tenten dan flikte? Snap ik ook niet erg goed? Vond het zo wie zo knap, zo iets beladend en angstig te gelijk in zo’n ruimte te persen? Want anders kan dat natuurlijk nooit? Blijdschap voelde je ook? Blij dat je er weg kon gaan, ik hoefde niet op een bel te wachten, hoefde niet eens te groeten en zo denk ik dan dat die kerk om een barende vrouw is,”ontstaan”die persweeën, die angst, blijdschap en uiteindelijk opluchting? Of verdriet! Wel vroeg ik me altijd af? Hoe die jokken brokken het er vol hielden? Daar zo te zitten? Vroom! “Ja” en amen roepen, glashard, “kijk” dat ze op gelucht waren en blij? Dat snap ik wel, maar met die nette kleren? Dan moet je toch gaan zweten? Van schaamte alleen al? En zo kwam bij mij de gedachte, toen ik zo’n kerk uitliep? Wie is nu het boefje? En zo staar ik naar de avond lucht, waar het antwoord ook niet af te lezen is, alleen de gedachte? Bleef daar hangen, wat zal morgen ons brengen, mijn hond! Heeft het beter bekeken die is al gaan liggen in zijn mand en de poes ligt er gezellig bij, terwijl ik de trap op loop!