Eindelijk na twee jaar wachten, komt de verbinding tot stand! Word het signaal op gepakt, aan de andere kant van de zee, aan de andere kant van de wereld, Verbaast, geschokt te gelijk, het zelfde zwijgen heeft daar plaats gevonden, zo als binnen de @Indische Kwestie 2.0 in Nederland!

Ik word argwanend ontvangen, ben ik misschien een oplichter? Hoe kom ik aan die foto’s, hoe kom ik aan die gegevens? Wie kan dit allemaal lezen en dan de vraag, laat me even bij komen van de schrik? Ja, Dat kan ik me goed voorstellen, als daar, ineens een verleden om de hoek komt, zomaar uit het niets en toch? Ik kom om  het uit te leggen, laten begrijpen, waarom mensen zo gehandeld hebben of moesten, zonder dat ze zelf wisten waarom? ze zo handelden? Want ook hier de tragedie, kinderen uit het eerste huwelijk, werden mee genomen, naar Nederland, door naar USA, dan weer enkele reis retour naar Nederland, waar ze oploste, en “een” ieder geval stierf, aan een gebroken hart! En nog steeds heb ik zijn broer Boudewijn niet gevonden, zou hij toch naar Indonesië zijn vertrokken?

Zelf moet ik alle documenten boven tafel halen, documenten die jaren door mijn handen gaan, door andermans handen en dat, terwijl het gewonen normale documenten lijken, met zoveel geheimen, binnen de lettertekens, namen van steden in een andere taal? Of woorden in verschillende talen, tekens, jaartallen, dan al die foto’s? Nu hoop ik nog meer foto’s te krijgen, maar soms word me veel beloofd en zie ik weinig daadwerkelijk komen, niet iedereen wil alles weten of kan het geestelijk aan? Ik ben door zoveel waanzin geweest, dat mijn ogen nog niet knipperen, toch deze bijdrage! in dit gesprek met de dochter, van mijn moeders ex man, geeft me nu een beeld hoe alles gedeeltelijk verlopen is? Tenminste stukje USA-Nederland, het stuk Indonesië, kende ik gedeeltelijk, stukje Nederland kende ik gedeeltelijk en dan een klein stukje Limburg en de kleinkinderen!

En zo zal ik haar vertellen over dat verzwegen stuk, misschien kan het, ’t verdriet van hun verlies, hun overlijden, van hem vroegtijdig, verzachten, maar ook van haar moeder, ook hier weer mensen, die hun kinderen wilde beschermen, voor al dat gedragen leed, of ondergaande geweld, keuzen die gemaakt werden, of juist niet?

Tevens laat het me beseffen de liefde van kinderen, onvoorwaardelijk aan hun ouders? Dit laatste beneemt, me soms de adem en maakt duidelijk die tweedracht in me zelf? onvoorwaardelijk aan mijn ouders en zij die daar later voor door gingen? En dat dit nooit begrepen verwarrende gevoel nu duidelijk word!