Daar hing die trotse KNIL fiets, eens gestolen door de Jap! uiteindelijk weer overgenomen door Indonesische burgers of soldaten en wegens ouderdom, intrede nieuwtijdperk, of dat zijn waarde gedaald was tot nul en nu als decoratie gebruikt word, voor zijn tijd een luxe? ook deze aanblik, was vermengt met gevoelens, heimwee, verdriet, die nog steeds niet weg is of verdwenen, want al was je roestbruin, je verf gebladderd, de banden leeg, rubber, bijna vergaan, je veren onder het zadel zonder functie, draaide de wielen niet meer rond en kon je nog je merk lezen, wil ik niet echt weten, van al die slechte mensen die op jouw hebben gezeten, de gewonden vervoerd misschien, het angstzweet, het gevloek, wat je mee droeg door het landschap, want waar kwam je vandaan? waar ben je allemaal geweest, voor je uiteindelijk hier als ornament veroordeeld werd? door mensen handen, door een gedachte? zo als je ooit ontworpen werd door een gedachten, in elkaar gezet werd door handen, je enige troost is, mijn blik heeft je waar genomen! En zo mijn gemis van dit land, laten voelen, beseffen, want waren wij niet weg gegaan, was ik misschien wel op jouw beland en had je door het landschap voort bewogen, of op weg naar school, omringt door gillende kinderen, veel mooier als in die tijd van oorlog en die tijd daarna, misschien had ik je zelf af gedankt en op gehangen en een andere bezoeker, zou de zelfde gedachten hebben zo als ik, bij het kijken naar jou? Je hangt in het land wat ik mis? je hangt in het land met de geuren, de taal, die ik mis, je hangt in het land, wat me is ontnomen? Langer geleden als dat jij daar hangt!