En zo viel die, zijn naam was zo anders als, die klap die volgde, waar huizen, gebouwen, mensen en dieren, gevangenen, waar men wel het vermoeden van had, dat ze bestonden, maar in naam van de vrede geen rekening mee kon worden gehouden, omdat het doel van die BOM een einde moest maken aan al die ellende doorstaan, aan al die oorlog slachtoffers, soldaten, vrouwen, burgers, kinderen en al zij, die gebruikt misbruikt verminkt waren, die kregen nog even een lading van uit het overvliegend-Ford, een BOM nog niet eerder daar gezien, ooit uitgetest in een woestijn, hoe kun je zo iets bedenken? En door wie was het bedacht? Het trieste is dat er wel een oorlog mee stopte, daar waar die BOM viel, toch een eind verder gewoon door rolde, als of er niets gebeurd was!
Maar nu staan we stil, of gaan we stilstaan, heel spoedig over twee dagen, dat daar mensen tegen de grond gesmakt werden, leven verbrand, verbrijzeld, ik kan het niet vrolijker maken of beschrijven, maar daar gebeurde met een gierend geluid, terwijl enkele mensen naar boven keken en dachten wat is dat? En voor ze het beseffende, was daar die vlam, die Blitz, die knal, die druk, die golf, waar haren, ogen, lichaamsdelen van lichamen afgerukt werden, verkoolde in een fractie van een miljoenste seconde en dit was voor hen die bij wijze, de bom op hun hoofd kregen, veel verder op, waren de gevolgen, niet veel beter, misschien was je beter af te sterven ter plekken, als dat je rond liep met gesmolten ogen, waar het oogwit zich aftekende op je zwart geblakerde huid, waar bloedrood, verscheen onder het zwart geblakerde af rollende huid, waar vingers met al niet gesmolten ringen, naar de grond vielen, waar de grond als stof in alle kanten werd geblazen, met alles wat daar op gevallen was en daar tussen door botten, hele lijken of wat daar voor door moest gaan, gegil, zwijgen omdat de dood die gil hoorde en zijn slachtoffer in zijn armen sloot en weer verder waren kampen, waar slaven werkten, soldaten uit allerlei landen, die ondergronds waren, konden van geluk spreken! Zij konden het tenminste na vertellen, de rest stief enkele dagen later of jaren later, misvormt en in pijn gekronkeld en nu gaan we hen allemaal herdenken, ook onze toenmalige vijand, want het waren ook mensen, net als wij, al zagen we dat toen niet zo, we zagen het als een redding van de mensheid, van de wereld, een tweede BOM om zeker te zijn! vergeten waren we, bijna die mensen uit kamp 16, dit jaar zeker niet!