Herdenken, wat eens was, we ontkomen er niet aan, terwijl ik veel recenter herdenk! Als flarden gaan ze door mijn hoofd? Ook al ben ik de teleurstelling voorbij, laten we zeggen?  verwerkt! en ben de nieuwe planning, aan het maken, een week van rust en alleen zijn, met al mijn vrienden die over gebleven zijn, in de stap naar een nieuw leven en daarbij herdenk ik ook, al die vrienden, al die mooie momenten, die we deelde, waar foto’s nog getuigen van zijn, waar mijn hoofd vol van zit, als of het gisteren was en zo moet het ook geweest zijn voor die arme stakkers, die daar voor dood bleven liggen onder die spoorbielzen, of zij die dachten bevrijd te worden, als nog een torpedo op hun schip kregen, waardoor ze met man en muis vergingen, weg geworpen in het oerwoud als afgedankt vuil en hadden enkele geluk? Dan bezweken ze elke dagen later of enkele jaren later, veel te jong en zeker niet door luxe, niet die luxe waar wij in opgroeide? Niet dat ik daar ooit iets van gemerkt heb? Die luxe? De enige luxe was, geen oorlog, geen Jap, geen Inlander die je naar het leven stond of andere kwade elementen, daarvoor waren er anderen boos-aarden, ja dit woord kende ze nog niet, in Nederland, toch bestonden ze echt, zo als de maskers uit het Nederlands-Indië, misschien dat daarom, zovelen, door vluchten, naar andere landen? Het kwaad was, te dichtbij, als een op hol, geslagen paard, galoppeerden de overlevende, al grazend in de Nederlandse wei, tot er plaats was voor hen? Overzee! Om het verleden voorgoed achter zich te laten, maar niemand kon ontsnappen aan denken, herdenken, ook al vraten ze zich helemaal rond en danste ze op muziek, van weleer en beelden zich in het verleden, toen alles nog goed was, ieder geval voor hen en natuurlijk, had je daar rotte appels tussen, een mens blijft een mens, ook in het verleden en zo herdenk ik, dit jaar samen met een jeugd vriend, misschien wel om dat het tijd werd, misschien was het juiste moment daar, te herdenken en herdenken kun je beter niet alleen doen, want er gaat wat door je heen? Je hele verleden, je familie, jouw verhaal, jouw gezicht, jouw handelen, jouw schreeuw, je onzekere schreden, die tik, van bamboe of riet, die dwingende ogen, die je lieten luisteren en op je hoede zijn, terwijl ik met mijn handen, een hoofd laat steunen, om de woorden te zoeken, die verloren waren in die strijd, zo als! al die papieren, foto’s van toen, geboorte akten of verzonnen namen, bij namen, valse ooms en tantes, want anders was je misschien alleen op deze wereld, achter gebleven en dat wilde je ouders je niet aan doen en die ooms en tantes waren ook blij, iemand te hebben, te mogen benoemen, in hun leegte, die als een erfenis overbleef, als dank, als blijk van waardering? En dit laatste is na meer als 70 jaar nog niet gekomen, ook al komt de Koning dit jaar en zijn Minister, vorig jaar was die Minister alleen? Het licht viel op de Molukken? Gelukkig maar en nu de rest ook nog, want wij allen hebben, wat te herdenken, niet alleen zij! We kunnen het herdenken! niet onder verdelen, ook al komt alles met horten en stoten, nog erger als een bevalling? Wij? Herdenken, het is ons een eer! dat we mogen herdenken, wat daar gebeurde met onze genen, als kind uit het Europeaans geboorte register of al die soldaten uit die KNIL registers, die we pas ik kaart hebben, gebracht, met zijn allen en al die anderen van al die andere werelddelen, die de Indo maak! Met hun wil ik herdenken deze maand en die paar speciale dagen van de maand Augustus 12-14-15-23