Verloren, zo vaag geschilderd, slecht in mijn hersens was alles op geslagen, ooit eens door elkaar gegooid en beetje, bij beetje krijgen we zicht, verhalen komen los, niet altijd van harte en soms zelfs verbeten lippen, zo als onze ouders! En toch wij zien in dat we moeten praten, we moeten nog vertellen, wat eens was of een onderdeel van wat eens was, zwart wit, zo als die tijd ook was! En niet die gekleurde kwast, die slechts kleur en geur van een oude glorie probeerde, te laten zwijgen, ik zag geen kleur, niet bij geboorte, niet bij vertrek! Nog bij aankomst, Grouw en grijs is de landingsbaan en ook het kinderhuis, die lage school, de middelbare school en al die scholen van het leven, die echte kleuren kon ik slechts op doek zetten en gun ieder een kleurrijk leven, die kleuren kwamen veel later, ik heb ze moeten bestuderen, dat duurde jaren, maar daarmee was mijn en het leven van al die anderen, niet kleurrijker, het werd een gevecht, een gevecht, wat zelfs de dag vandaag? Door gaat! Hoe bestaat het! Hoe kan dit! Een ontmoeting in Limburg, in Reuver werden negatieven over elkaar geschoven, drie verschillende belevenissen, maar allemaal hun oorsprong daar! Al voor de Inval van Japan mijn nichten en neven kende ik al van een vorig bezoek, ook al ontbraken enkele, jammer genoeg, gisteren, bleek die wereld weer klein, mocht ik deel uit maken van het verleden, de zoon van mijn halfbroer was aanwezig en de gedachte gaat door mijn hoofd? Waarom is me dat niet eerder verteld? Waarom is daar gezwegen? En daar hebben we gisteren ook over gepraat! Gelukkig! Want ook wij moesten het allemaal kunnen begrijpen! Hoe het lot! ons volk zo zwaar trof? Niet een maal? Keer op keer als of er geen einde, aankomt! het lijkt meer op een vloek? We leven nu in een andere tijd, die vloek bestond niet? Die had een oorzaak en die oorzaak zit in het land, waar we heen moesten vluchten, zo in de bek van de leeuw, veel van onze ouders, of familie, vluchten verder, verder als de kust en staken over, waar het oog hen niet meer kon zien en wij? Wij bleven hier, we sloegen ons er door, we verloren ons zelf, er vielen doden, voortijdig, in de hoek van de straat, een fles drank bleef achter als getuigen, van een verwoest leven, dat nooit begrepen werd, laat staan, gehoord!
Met ons vertellen en luisteren naar elkaar, geven we geschiedenis door en tevens komen we bij die verrekte waarheid! De waarheid van onze ouders en ons zelf, onze halfbroers, broers en zussen of half zussen, neven en nichten en al die ooms die we oom noemde, maar nooit je echte oom was? Maar wat deed het er ook toe? We waren wees, we waren verloren, elke oom of tante betekende niet alleen? Betekende eenheid, bekendheid en die eenheid had ik gisteren, ver, weg gestopt in de laars van Nederland, Limburg Reuver, de kleinzoon van de eerste man van mijn moeder, zat aan tafel met mijn nicht en die is de dochter van mijn moeders jongste broer Benjamin en op die dag en dat moment waren die, drie negatieven, verweven met al die negatieven, van de negatieven en werden een duidelijk beeld, als of het zo moest wezen, was het niet dat we er ieder een hoop aan hebben moeten doen, de ander iets minder, maar toch! de moeite hebben genomen het verleden in het NU te krijgen, een zoektocht die van zoon op zoon ging, naar moeder halfbroers, half zus familie en daar tussen zitten jullie, getuigen zijn foto’s, foto’s, die namen hebben en anders wel in gevuld, op dat ze die eer krijgen die ze verdienen, al zaten er ook krengen bij!