En zo heb ik de naam gevonden van de vrouw, nicht, achter nicht? die mij de foto van mijn moeder gaf, in Tiel, ze was gehuwd met ene Rozema die nog moet leven, ik vond haar naam, het was Henrietta Sylvia THOMAS SCHEERS
Zij is geboren op 19 juni 1933 in Bandoeng (Ind.).
Zij is overleden op 4 februari 2002 in Nijmegen, zij was toen 68 jaar oud. Niet ver van mij vandaan, zat ze in een bejaardenhuis ? Want toen ik haar ontmoete was ze al op leeftijd en wat me opviel zo klein, Alleen heb ik geen adres uit Tiel, nog het nummer, wat mijn telefoon in werking zette, zo uit het niets of toch niet ? Was het niet een achter nicht uit Limburg die alles in het werk had gezet en het bezoek van mijn zus in het jaar daarvoor 1981, al woonde ik toen in de Betuwe niet ver van Tiel en daar sta je dan, voor dat huis en zie het nog voor me, als of het gisteren was, als of alles gisteren was en ik ook ? En mijn hele familie die al halve eeuw onder de grond lagen en sommige iets minder lang, ik zal, ze in mijn onderzoek allemaal tegen komen, maar toch, ik mis er nog steeds enkele en dat zal ook wel zo blijven, zij zijn slechts enkelen van de miljoenen mensen die door oorlog, natuur geweld van het toneel verdwijnen of een bom die valt op een bureau, waar net een bladzijde droogde, fris beschreven, vol met namen en toen gebeurde het, boem ! Al die namen aan flarden, vermoedelijk het bureau ook en met een beetje pech de schrijver ook, de inkt-pen, inktpot, het moet gewoon een rotzooitje geweest zijn, misschien wel een diep gat, krater, natuurlijk heel veel stof of als het tijdens de regen gebeurde, modder, die omhoog spetterde, omgeven door rook, veel dramatischer kan ik het niet maken, als, het verloren gaan van mensen namen, wel kunnen we daar verder gaan kijken. als er meerdere mensen uit de familie of dorp, mee uitgeroeid werden, zodat niemand nog navraag kon doen ? En zo verdwijnen mensen van het toneel, geschiedenis, slechts hun geboorte bewijs, getuigt van hen bestaan ooit !Dan moet ik denk aan al die mensen die vergeefs zoeken, kijken bij anderen of die misschien iets weten, net zo wanhopig als ik zelf zoek en kijk, nooit die hoop op geven ? Dat staat vast ? Als maar door gaan, vaak, tegen beter weten in, alhoewel ? De tijd hebben we mee, steeds meer komen we, te weten, juist omdat we er ons niet bij neerleggen, dus zo blijft er hoop !
En mij rest de stront ! Ik moet van dat grote bord spaghetti, sliert ,voor sliert, uit de knoop halen, hadden ze maar bij mijn adoptie gelijk verteld hoe het in elkaar zat ?Hadden ze gelijk me voor gesteld aan ooms en tantes en zo beleefd, geweest foto’s te geven, die ik nu moet bedelen terwijl ik 68 jaar ben, niet dat ik niet blij ben? Maar het veel eerder gekund, ze zouden elk kind voor het ter adoptie gaat, een foto album moeten geven, natuurlijk update, met namen, zodat ze die ellende van het zoeken word bespaard, veel belangrijker die fantasieën, die tussen je oren zitten, dromen, hopen, hadden, wilde, kon het zo zijn? Of ieder geval die duidelijkheid, waardoor je gewoner kunt gaan leven, wat minder opgefokt rond loopt, misschien een beetje meer rust in de donder, hebt en dan denk ik wat was er van me terecht gekomen als ik daar gebleven was? Stel mijn vader was een lul? Al bij mijn geboorte? Misschien was me dan een hoop bespaart? Stel mijn moeder was niet gek geworden van alles wat ze mee heeft moeten maken? En stel om het romantische te maken, mijn zus was ook gebleven, wij beide vormde een front, mijn vader stapte alleen op het vliegtuig met die Baboe van hem, was veel makkelijker geweest voor hem, want nu was die legerzak van hem niet zo zwaar, de ticket goed koper, dus misschien hoefde hij dan niet via Australië? Wat dat blijft nog een geheim? Er was daar familie heb ik uit gevonden? Toen vloog hij naar Singapore terug en dat is een takken eind om of terug en toen hop naar Schiphol in de armen van zijn ouders, poosje bij hen wonen, huisje huren Amsterdam en dan oprotten naar USA, want dat had ik niet tegen kunnen houden, nog mijn zus, het beloofde land! Daar kun je niet tegen op, onder tussen, zaten mijn zus in de knijp, zaten weer vol luizen, hongerbuiken, misschien bleef mijn moeder niet al te lang op genomen en als ik dat terug kijk, is dat ook vrij kort geweest, want ergens 1956 leefde ze nog dat was pas vier jaar later, die hadden mijn zus en ik best overleefd, ik jatte het eten wel en zij maakte het klaar, misschien gingen we bedelen voor mijn moeder, dat arme mens, want nu ik weet hoe haar stem klinkt, na het bezoek aan Indonesië dit jaar, was het niet erg haarstem te horen, ze had een zachte stem, half Engels – Nederlands accent, ieder geval niet dat snijdende geluid uit de keel van de Baboe, waardoor ik mijn hele leven oost Indisch doof ben geworden!
Misschien waren we gedood, uit ons lijden verlost, voor eeuwig en hadden de mensen ik de kampong gevraagd, waar zijn die twee toch gebleven? Maar het zou ook kunnen wezen dat niemand ons miste, omdat iedereen bang was in die nieuwe tijd die aan gebroken was, waar een man in Jakarta de baas speelde en daaromheen machtsspelletjes werden gespeeld, gemoord, verraden, nijd, veten, werden uit gevochten, vete van honderden jaren, geleden? Of gewoon uit armoede, rebellie of geloof? Wat doet het er toe, of we werden gespaard, gedwongen tot de bedelstaf, mij kennende hadden we het overleefd, alleen waren mijn tanden niet zo mooi geweest, mijn kleren anders, mijn eet gewoonten en vrienden!