Istres en Miramas gescheiden door een groot binnenzee meer, waar de boten dobberen op de kleine kabbelende golven, die door de wind van zee en door alle andere oorzaken, constant in beweging blijven, terwijl ik de auto uitstap vlak voor het café, schuin naar boven kijk , boven de daken van de kleine huizen, gelegen aan de parkeerplaats-markt, terwijl de hitte je te gemoed slaat en verscholen in de krijtrots dubbel glas zichtbaar is, wat wijst op bewoning, een woning die ik graag zou bezitten, deze kijken uit over het hele dorp tot aan Istres toe, vandaag is het markt dag, het stadje puilt uit, de terrassen zijn stampvol mensen, gezinnen en kinderen, kinderen die niet als wij vroeger bellenblazen, door een rondje in te dopen, in een busje? nee ze hoeven nu alleen een vinger te krommen en een pistool gevuld met bellevloeistof, gaat af, duizenden kleine bellen verspreiden over de markt, voortgedreven door die zelfde wind, die het verblijf op het terras aangenaam maakt en de boten in de haven deed deinen, behalve het zicht op al die dik volgevreten lichamen om me heen? En dat brengt me terug in de tuin van mijn  vriend, die de dag daarvoor! naar de slager is geweest, een stierenslager, een stier die niet echt beroemt is gestorven in een arena, niet een stier die al bloed verliezend op zijn knieën gedwongen werd het onderspit te delven, alvorens in mootjes te worden gehakt, dit was vermoedelijk een grote statige stier, die jaren het landschap van de Camargue sierde, groene grasvelden en daar tussen in, ergens iets zwarts, gade geslagen van uit een rijdende auto? maar, als voorbijganger ziet zo iets er veel indrukwekkender uit! als eerste hoor je de vliegen brommen, vooral bij het poepgat van de stier, dan voel je de hitte, die het enorme gevaarte uitstraalt en als je oog naar het gras toe afwijkt, dan zie je de sporen, afdrukken van dit enorme beest, hier en daar gedrapeerd met vlaaien, waar Limburg jaloers op zou wezen en zo zie ik dan voor me dat op een dag? Vermoedelijk avond! want dan is de stier handelbaarder en heeft dan misschien behoefte aan gezelschap? In geladen word, in een aanhanger of misschien wel in een truck, waar meerder stieren vast gebonden zitten, kijken wie de nieuwkomer is? of deze stier word in geladen, samen met zijn broers van uit het zelfde weiland, kijk het fijne zullen we er toch niet meer van te weten komen en zeker niet als ik naar mijn bord kijk of op de gril, waar mijn vriend het vuur al goed op gestookt had, zodat alleen de gloeiende as, zijn werk moest doen, het eetbaar maken, van een stuk kotelet, van die stier, deze was zo groot, dat ik het met moeite, allemaal weg kon werken en met gemengde gevoelens naar mijn op gezette maag keek? Terwijl ik dit verhaalschrijf een boer mijn keel verlaat, terwijl met een klap de stier aan stukken werd gehakt, gezaagd, gesneden, alles wat niet zacht genoeg was aan zijn vlees, werd in een pan gestopt en tot goulash verwerkt of gewoon uitgestald in de etalage, waar om het geheel op te fleuren , verg gesneden gras als bedje diende, want dat dieprood en groen past zo mooi bij elkaar, dus daar ergens vond dat! eens heel zwart, eens heel trots en statig zijn Waterloo, terwijl zijn geest nog  even dwaalde over de Camargue, alvorens voor goed op te lossen in het al, ten minste daar gaan we van uit, ik zelf niet, statig is statig en dood is dood en een stuk vlees op je bord, met liefde klaar gemaakt, gaat er goed in en het verhaal er omheen? Als je liever gras eet, zo als die stier, niemand houd je tegen, ik heb heerlijke tomaten gekocht op de mark en omdat ik wat te vieren heb, al maanden zonder drank, schenk ik me zelf een heerlijk sapje in, Grenade, staat er op, misschien wel zo iets als genade? Dit brengt me terug bij het bezoek van vanmorgen, zit je lekker te ontbijten, lekker aan je koffie, te nippen, komen twee Jehova,s op bezoek, twee mannen een jonge en een oudere, we praten over dit en dat en wat er van de wereld terecht moet komen, zij weten het wel, dat is duidelijk, het plan van GOD en de stier dacht, mijn vriend dacht, die twee dachten, iedereen was aan het denken, invullen, los laten, want misschien was de oplossing wel te drastisch of gewoon fout? Dit laatste woord heeft wat magisch in zich, want wie is er nog fout? Moraal? Stier? Stierenkloten? poten of staart, oren die heeft hij toch niet meer nodig, niet veel anders als onze jeugd of onze lieve kinderen, kleinkinderen, kleine monsters in spe, maar gezwegen over de ouders, buren, vrienden, terwijl die stier nergens omvroeg, hub zijn keel door gesneden of met een masker het hoekje om geholpen, geen geklaag, beklaag, treuren, zakdoekje pakken, liefst rood, met witten stippen, anders werd het een stiervechterslap en dat mag niet meer, soms hier en niet daar of anders om en terwijl ik met die vol gevreten pens, zit in de schaduw, mijn vriend zijn bed heeft op gezocht, om al dat eten te laten bezinken, sta ik alweer met een been in de auto, ik moet weer naar mijn eigenhuis, voor het gras daar meters hoog groeit en stieren naar mij, van uit de Camargue komen in de hoop dat ik ze niet slacht en dat grote zwarte trotse, kunnen grazen tot in de eeuwigheid?