Het verhaal was vorig jaar geschreven, bezoek aan” Sete”, een virus is hardnekkig, bijt om zich heen en vermorzeld alles, ook dit al eens geschreven bericht?

Het bericht ging ieder geval over lekker eten! waarom ga je anders op vakantie in Frankrijk, toch niet om kroketten uit de muur te trekken of ballen gehakt en al die andere troep? Dan ga je naar mijn vriend François, hij heeft een restaurant verscholen op een kruispunt bij de brug? nu kent “Sete” vele bruggen zo als een platte grond laat zien, doch als je van uit het centrum naar benden loopt, richting doorgaand verkeer Montpellier, kom je vanzelf voor die brug, draai dan je hooft naar links en daar net achter dat café, het zelfde café, waar je eerst een koffie besteld, terwijl die gebracht word verzoek je snel om een tafel, een zit plaats? voor twee of meer, want je moet snel wezen, anders zit het restaurant vol? Wat maakt nu het verschil zal je zeggen? er zijn zoveel restaurants daar, die vis verkopen?

Eerst let je op de bezoekers Fransen! dan kijk je naar het opschrift boven zijn zaak, hij is producteur, heeft dus zijn eigen kwekerij, ergens verstopt langs die enorm lange kust, zodat alles ieder uur vers aangeleverd kan worden en zo ter plekken en voor je ogen schoon gemaakt word,  natuurlijk feestelijk opgemaakt op grote schalen gedrapeerd met ijs, zeewier, citroen en al dat verse zee gedierte, met een lijst van wijn, afgestemd, op het geen, je eten gaat, wel overwogen, zodat alles bij elkaar een feestmaaltijd word, nu je gezelschap nog? Met je verloofde? geliefde, vrienden, dat verkeer wat langs komt? het stoort je niet echt, het geeft afwisseling, terwijl je wacht op je eten en geeft ook weer een gesprekstof, want er komen heel wat mensen voorbij, uit alle windrichtingen van de wereld, dat hoor je aan de taal en zie je aan de kleding, zo beleeft een ieder” Sete”, voor mij is het eten van verse vis, of de vissers salade, kreeft, oesters, garnalen, krabben, spaghetti! met in tomatensaus, gemarineerde gevulde mosselen, net dat! wat het leven zo mooi en bijzonder maakt, terwijl het glas wijn in de zon schittert, zijn weg vind naar mijn keel, natuurlijk eerst mijn mondhoeken met het servet schoon gemaakt te hebben en mijn vingers met het citroen servetje in de schaal naast me en zo beseft, dat je de perfecte plaats hebt gevonden, in die geweldige kunstmuseum, boten, vissershaven, stad, waar golven uit elkaar spetterend, op blokken-stenen-rotsen, gedrapeerd liggen rond om de pieren, waar de zilte smaak, je tong bereikt, als een storm plots opsteekt en de wind die druppel, je lippen bereikt en dat eten! daar bij François! gaf mij, deze woorden, terwijl! ik nog na geniet van zijn eten.