Zelfs de vertaler heeft nog niet van het woord gehoord, vandaag verzoek geschreven aan de Ambassade, een vriendelijk doch dringend verzoek, mijn onderzoek af, te mogen maken, mijn naam verandering mag door voeren, ter eren van mijn moeder, wat een rompslomp als je, de of een geschiedenis wil achter halen? Als je kijkt hoeveel mensen daar bij betrokken zijn, of geweest of zelfs nog moeten komen en betrokken raken? in dat wirwar, wat mijn leven heet en zo voel ik me dan een kat die achter een bol, wol rent en van schrik, weg rent, voor de troep die hij gemaakt heeft!

En elke keer weer, moet je uitleggen waarom, wel en waarom niet? zouden ze daar geen standaard gegevens voor hebben, het antwoord is NEE! naar maar waar, dit verzoek is niet zomaar een verzoek, ieder geval niet alledaags, het verzoek is een menselijk verhaal geworden, een tragedie, die veranderde, in de omkleedruimte van het toneel, het toneelstuk, dat het Leven heet, het ontstond ooit heel lang geleden, toen de wereld er heel anders uitzag, een tijd zonder computers en tijd van chaos en nu gaat het er om of de ontvanger? Of deze! de belangrijkheid er van kan inzien? net zo als al die onbekende Indonesiërs, die ik twee maanden geleden mocht ontmoeten en of dit nu de Rechter was, de advocaat, ambtenaren, een iedereen wilde bijdragen, bijdragen aan het slagen, van mijn missie, een missie die een soort obsessie is geworden, zo lijkt het! en dit komt, omdat ik maar al tegoed besef dat de tijd dringt, straks is! het te laat! Want! van alles wat ik terug, zou willen draaien in wat is gebeurd, waar zijn ze gebleven? Die grote vraag? is er misschien, de zekerheid, de juistheid, ook al zijn er wel kleine veranderingen in data, via onderzoek naar boven gekomen, in grove lijnen klopt bijna alles, veel mooier is, dat ik na zoveel jaren, de eindjes aan elkaar kan plakken, mijn wereld word steeds mooier, omdat mensen om me heen steeds mooier worden, mensen die ik voor het eerst mag ontmoeten, verre familie, soms zo ver! dat er eigenlijk geen spraken van is! maar wel in mijn beleving, ik doe niet zo Pietluttig, al moet ik terug gaan naar Adam en Eva! Vorige week heel veel, neven en nichten ontmoet! geweldig toch!

En zo ga ik de dagen tellen, gelukkig gaat het tegenwoordig via Internet en niet via de post, dus alles kan sneller verlopen, zelfs zo snel dat ik nog de juiste dag, maand moet prikken, de andere prikken heb ik al gehad, nog van mijn laatste bezoek. gelukkig heb ik twee mensen die borg voor me staan en zo kijk ik uit naar dat mooie land, met al die mooie mensen of soms zo lelijk! dat ze mooi zijn, wel beseffend dat als ik vroeger geen goede tandarts had gehad, mijn bek er ook niet uitgezien had en dat is dan wat je tegenkomt in armenlanden, bij de aller armste, zo dat ze lijken op die monstermaskers uit toneel opvoeringen daar, maar er zijn ook hele rijken mensen in Indonesië en die hebben daar geen last van.