Adders onder en boven gronds!

17 April 2018 Amsterdam, De Indische kwestie (1) met dank aan foto’s, van Gus Drake

Op de dag zelf, nu enkele dagen later, in een heel andere omgeving, zeker zo statig verscholen in de bossen, in Hotel, Ernst Sillem Hoeve, krijg ik eindelijk de kans, na te denken, het weer speelt natuurlijk ook mee en dat na zo’n, lange winter, lucht het gewoon op, de tulpenbomen donderen hun bladeren op het grasveld neer, merels hippen daar ergens tussen door en zo denk ik aan de kennismaking, die dinsdag zo rond 13.30 ongeveer, terwijl ik onder mijn arm de protestrol klemde, rond om me heen, kijk of er iemand bekends voor me is? Natuurlijk een hele kleine kans, als wit geverfde Indo na een verblijf van 66 jaar buiten de tropen, buiten gesloten van de echte Indische gemeenschap, verwachte, ik enkele schrijvers, die ik reeds jaren kende via FB, al zoekende blikken, werden door kruist door Frank! En Frank ken ik ook via FB en door familie onderzoek, hij is een verre neef van me, gelukkig ontmoete ik ook zijn vrouw en dochter en zo had ik in eens weer familie, er bij, zoiets is toch onbeschrijflijk?, zijn schoonzoon stuurde me later foto’s en zo word een dag, als op deze geschiedenis geschreven! 66 jaar later komen we elkaar eindelijk tegen, in de groep mensen, had ik een uur daarvoor, ook een vrouw gezien, die van emotie overmand vertelde dat ze familie gevonden had en daar treffen we elkaar, dat is het verhaal van de Indo-Molukker-Chinees-en al die andere volken die uit Nederlands-Indië kwamen of Indonesië, die daar ook verdreven werden, vermoord, verkracht, gedwongen, verwrongen van geest, tot slecht een geest bleef dwalen, klapperende botten, galmden op het ritme van de stoomboot, die kwam aan, aan de kade, andere kwamen per vliegtuig en wisten van geen bestaan? Niet van het verleden nog het heden of slechts iets daar tussen in, flarden gerafeld, vaag, bleek, mager, die jaren! halve eeuwen! nodig zouden hebben of langer om als een negatief ontwikkelt te worden in een donkere kamer, waarheden, die het daglicht niet kon schuwen en zelfs nu niet en toch er gebeuren wonderen? soms zo heel klein, soms zo doeltreffend, dat ik even tijd nodig heb dit te verwerken, zo als die vrouw daar op de Dam in Amsterdam, die het liefst had willen dansen, zingen, wat was ze, een spiegelbeeld voor mijn eigen gevoel, toen en nu en nog meer? Zo anders als die andere, aanwezige, die opgroeide in familie, waarin genealogie, verhalen geschiedenis, alles bewaard gebleven was, of minder belangrijk? misschien? Ik als onderstesteenbovenhalen, figuur en natuurlijk met al die helpende handen, doet ik iedere maand wel een ontdekking, is het niet voor me zelf, dan wel voor een ander, want dat is nou zo leuk en daarom was ik zo blij voor deze vrouw, blij voor ons allemaal! voor ons allemaal! die het opnamen tegen die grote Nederlandse Leeuw, die onze ouders en familie in de kou hebben laten staan en dat wij als kinderen, zo als Peggy Stein zegt, opstaan? het niet meer pikken en dit laatste is een schande, hebt U al die lieve mensen op straat, zien staan, zitten in hun rolstoel, motorisch of niet! Terwijl de Koning dus belangrijkere zaken had en dit is zo, ON, Hollands, ik leerde van mijn adoptie vader dat je eerst, je eerste taak moest afmaken, voor je aan een nieuwe begon? Hier hangt een zaak, al bijna 75 jaar aan de kapstok, als een oude jas, die niemand wil hebben, die niemand eens liefde vol, her verbruikt, afwikkelt, zo dat we weer van recht kunnen spreken, wat ooit krom was! En met die Jas en de motten van Dorus, mijn eigen 2e generatie, zie ik dat lijk drijven in de gracht en niet in de kali, en daar word ik dan heel stil van en verdrietig, net zo verdrietig en stil, als onze voorouders en ouders, familie en vrienden!