Gisteren was het een mooie dag! we herdachten minder mooie tijden, van binnen voelde dat, dan ook heel tegen strijdig? met een lach en traan, zeker bij de kranslegging aan het Dam monument, waar ik de tranen, langs haar wangen moest zien stromen, van mijn voor de protestmars, geadopteerde moeder, bij gebrek aan een echte, daarna kon ik haar even troosten, zo als ze mij troostte, toen ze me als haar zoon accepteerde, haar naam was mevrouw Doppert, voor mij was ze gewoon mama, tranen die glinsteren in de zon, omringt door bezoekers, toeristen, tram geluiden en bussen vol bobo’s, ook de Koning aanwezig, doch die had, belangrijkere dingen aan zijn hoofd, als de Indische zaak waar wij voor staan, waarom wij van alle windstreken kwamen en doet je beseffen, dat men is vergeten wat daar gebeurd is, wat wij daar verloren hebben, niet alleen achterstallig salaris van het KNIL, een schande, die zijn weerga niet kent? onze familie, neven, nichten, ooms en tantes, die het land werden uitgeschopt of sommige juist vrijwillig en voortijdig, omdat ze het lijk, al zagen hangen en dat waren geen schimmen, het waren echte mensen die daar bungelden of gewoon in de put verdwenen, of zo in de kali, tot op heden heeft men geen besef van wat daar werkelijk gebeurde en ik doel nu op die jaren na December 1949, Westerling nog even in Januari 1950 in Bandung en dan word het stil, dan word er gedood en gemoord in de nacht, geen krant die daar iets overschreef, alleen ergens in 1951-1952, men was angstig, maar dit was nergens voor nodig, voor dat, de des betreffende ambtenaar op het vliegtuig stapte, op naar veilig gebied, terwijl ik daar sta op de Dam, bij dat monument, waar as van ons ligt, die het niet overleefd hebben, met de herdenking in aantocht op 4 en 5 Mei, dan denk ik terug in onze geschiedenis, wij werden toen niet bevrijd, voor ons werd het pas 15 Augustus , Deze bevrijding was slechts van korte duur en duurde weer tot december 1949, Vrede zou je denken? ondanks de onafhankelijkheid van Indonesië, zijn wij toch nooit bevrijd, als je het warm onthaal in Nederland daar onder wilt rekenen?

Zo moest ik knielen voor die krans, ik herdacht mijn moeder, mijn Japanse halfzusje, ooit gekend, nooit het graf gevonden, ik knielde namens mijn zus Beatrix, ik knielde voor al mijn pas gevonden familie leden, die het niet gehaald hebben of de koffers hebben moeten pakken en hun geluk ergens anders beproefde, waardoor ik slecht met weinig achter ben gebleven en we worden steeds minder, dat was duidelijk te zien, we worden niet jonger, al is de trots in ons onverwoestbaar en kijken we uit naar onze herdenking 15 Augustus, waar dan ook! Daar lag ik op mijn knieën, voor jullie allemaal, zij die te ver weg, woonde, ziek of gebrekkig, als uiting aan, al het leed, wat we allemaal hebben moeten doorstaan, dus het woord bevrijding heeft voor mij, een heel bittere smaak.