Een krolse kater, buiten of binnen in het huis, dat pist en schreeuwt, wil naar binnen, dan naar buiten, loopt onrustig door het huis, zal ik hem laten pellen?

Moet een bakje koffie maken, doe maar een dubbele, wat mis ik Indonesië, wat mis ik het ontbijt, wat mis ik die nasi- kampong, wat mis ik de geuren, wat mis ik die kleine mensen, die glimlachen, die blijdschap of somberheid, omdat er geen uitzicht was op al de ellende, huizen laag, ook al zie je daar steeds meer flatgebouwen, die het er ook niet mooier opmaken, een beetje Hongkong is spe! Maar wat wil je met zoveel mensen? En voor de toekomt zie ik steeds meer wegen, boven de wegen, een bruggenstelsel die die het landschap dan gaan verfraaien, van beton nog wel, behangen met klimplanten zo als op Singapore vliegveld ziet, als je van terminal 2 naar 3 gaat met de tram, die meer op een attractie lijkt of James- Bond film achtig uitstraling heeft en nog even komen de kunst planten, bij gebrek aan licht, terwijl al het plastic, zo aanspoelt bij zee of anders om, via rivieren naar de zee toe? En wacht dan ook met smart op de plastic vreter, verdelger, die als het waren als een magneet, vooral die microscopische deeltje, door de jaren heen vermalen op zou nemen, grote , daar zijn handen genoeg voor en hersenen die op school bijles krijgen, mist ze niet slapen, daar moeten bijscholen komen, voor al dat volk, wat de natuur en weg bevuild, gewoon uit luiigheid of moedwil en stommiteit, brainloosvolk, waar dieren met de gebakken peren zitten, terwijl ze die rouw lusten en de mens?

Gaat dat nu betekenen dat ik van zelf plastic aders ga krijgen, me een operatie kan besparen voor de toekomst? Dan heeft het nog voor delen ook? Rotzooi dan maar aan!

En zo kom ik weer uit bij het gemis, die herrie, stank en geuren, miljoenen vreettentjes, die hopen op 50 klanten per dag en misschien niet meer als 10 halen, en toch! daar mee komen ze de volgende dag, weer mee door en zo schuiven ze iedere dag, een stukje van het leven op, zo als een meikever liefst een hoopje paardenstront of kak, want dat is lichter en zo dragen ze ook alles licht in Indonesië, werken doe je zittend? En dit berekenend van afstand persoon, naar grond? zo gek nog niet, als de grond niet naar je toekomt, kom je naar de grond en zo beweeg je soepel, vermoedelijk belast het ook de rug, dit laatste weet ik niet, heb er nog geen studie naar gedaan, maar ja daarvoor ben je Indonesiër voor of Indo, ieder geval Aziaat!

Zo las ik gisteren een stukje over pijn van het afscheid nemen? steeds weer opnieuw en verdomme dat gevoel had ik ook, dat gevoel had ik toen ik aankwam nog voor ik ging, want ik wist dat het slechts een maand ging duren en eigenlijk 5 dagen minder, dit opdat ik anders het land onvrijwillig moest verlaten, zo als eens? En die schande wilde ik me besparen en toch moest ik met pijn in mijn hart al gaan, voor ik überhaupt, vertrokken was en heb ik 25 dagen, moeten denken aan die laatste dag, die steeds dichterbij kwam, als of die meikever die hoopstront naar mij toe duwde, in plaats van me af, zodat ik bevrijd rond kon huppelen? Hoe zo bevrijd? ben nog nooit bevrijd geweest, zit nog steeds gevangen! En ik niet alleen,  natuurlijk er zijn mensen die zijn zo vrij? dat ze op een onbewoond eiland gaan wonen? Terwijl ik liever iedereen vrij zou willen kopen, die einzelgänger blijken toch niet de overhand te hebben, want zag op de kaart heel veel legen eilanden, onverkocht of opgeëist, en als je alleen op een onbewoond eiland zit, ben je toch wel verrekte egoïstisch bezig! want wat moeten al die anderen biljarden mensen dan? en daar krijg je dan te horen schijt? Ja dat gevoel heb ik niet, gelukkig maar, mijn huis rust, soms hoor je gekraak, van een balk die uit zet, of een muis die rond huppelt en dan moet die goed op passen voor de poes, die hier rond sluipt, soms een scheet van de huis spin en al die duizenden geluiden die een huis kan herbergen en dit terwijl je dan denkt alleen met je gezin er te wonen? fout!