Terwijl het koffie drab, het bezinksel, tijd nodig heeft, zich traag door de vloeistof heen te werken, worstelen, zo ook gaat het in mijn hersens, een huis dat ik verliet in de hoop het anders en veranderd terug te vinden, terwijl een ander juist dat verleden op gaat zoeken, om een glimp van zijn moeders, verblijf, te vinden, iets wat je alleen, als zoekende naar het verleden? kunt begrijpen, gelukkig is de halve mensheid opzoek, naar zijn of haar verleden, dus klinkt het minder gek wat ik schrijf, blij en teleurgesteld tegelijk, spoelde ik aan, een ander woord kan ik niet bedenken op dit moment, als wel dat de tong op mijn schoenen hangt, mijn schoenen voor me uit lopen, en ik er achteraan kruip, al knarsend door het grind, strepen trekkend en knie openhalend, tot de voordeur kom en een vloek mijn lippen passeerde, de koffers uitpak, als een koopman, terug van verre reizen, de gewaden uit de sprookjes van een nacht, veranderde in de sprookjes van Bazaar en dure winkels, waar eigenkeuzen bepaald wat gekocht ging worden of niet, wat mijn dochter mooi zou vinden en zie, haar ogen, die glimmen van de blijdschap, de warme rode blos op haar wangen, bij het tevoorschijn halen, van een ieder voorwerp verpakt, gekraakt als een noot, de verpakking  begeeft het en gretige handen van haar omsluiten de terenstof, van Zijden, Batik, alles hand gemaakt, met liefde en tussen spiegel en mij toont ze vol trots de giften, die zitten als gegoten en sommige voor een jaar later en dan weet je waarvoor je het gedaan hebt, terwijl in het noorden, ze nog thuis moeten komen, om de geschenken uit te pakken, terwijl ik hoop dat voor de oudste, de maat wel goed is? wat groeien die kinderen toch als kool, wat krijgen ze te eten? Ik vroeger niets, dat weet ik nog wel en nu? Denk ik aan al die dikke mensen, kinderen op deze wereld, terwijl mijn koffer 9 Kilo overgewicht had en bij moest betalen, terwijl, mijn buurman het dubbele of drie dubbele woog, van mijn gewicht, schoon aan de haak? en met hem 900, 1000 of meer andere reizigers in dat zelfde vliegtuig en voelde me dan ook genaaid, terwijl dat eigenlijk de taak van de kleermaker was en is!

En nu was het even rustig, kleren zijn op geborgen, de hond ligt aan mijn voeten, de poezen vreten uit de bak, de kachel blaast warme lucht, de kamer in, want buiten is het maar niets en het was krabben geblazen en zo verlang ik terug naar de tropen! Alleen zij die kleine-grote meid houd me nog tegen. Niet dat het beter daar is? misschien wel veel beroerder en toch? het is mijn geboorteland, als of ik in de buik van mijn moeder  zit, omgeven door baarmoedervocht en geluiden vaag mijn oren en zintuigen bereiken, waar ze voor eeuwig op geslagen zijn, zo als mijn DNA.