Van Cola fles, naar de mond, half in glas, telefoon gesprekken, bezoeken boven in de Franse bergen, het dagelijkse leven, is weer begonnen, terwijl het andere oor luistert, de weg voor me uit beweegt op de hitte van de zonnen stralen en die bocht, iets scherper leek als een maand geleden, het tuinpad opdraai en denk, verrek, ik moet iets aan die tuin gaan doen, dan de zwaar beladen kruiwagen zie staan, die mijn vrouw daar neer gedumpt heeft en denk mankeer je wat aan je handen, het is je eigen rotzooi!, Ruim het zelf op! De zon schijnt en ik zit binnen, misschien ook wel de beste plek, de wind is nog steeds kil, zo als je blik me aan keek, terwijl het vuilnisblik er vies bij staat, iets schuin naar achter in de hoek, naast de vuilniszak, grijs, soms een beetje zwart van kleer, waar de kater, niet zou opvallen als hij deze plundert en de rotzooi achterlaat, zo als op die kruiwagen daar buiten! En zo  ruimen we allemaal de rotzooi van een ander op, was het maar als naar de wc gaan, een goede veeg en alles was weg! en in het ergste geval, brak het papier, bruine vinger of handpalm, onder kraan snel schoon gespoeld en leed geleden, ter controle even ruiken aan die hand en te vrede, kijkend in de spiegel, verlaat je het hok, gelukkig zit ik aan de tafel en de lamp aan, terwijl de vlammen van de kachel in de ovenglasdeur schijnen, weerkaatsen op mijn netvlies en ik mijn oren krab, omdat het jeukt en die half geschoren kin ook, een kriebelhoest komt omhoog en denk aan honig, laat die thee maar weg, het laatste stukje chocolade verdwijnt tussen mijn kiezen, smelt als het waren, zo als mijn pijn had moeten doen, maar achterwegen liet, als of in de LP en kras zat, die de naald opnieuw, op start zette, niet de start van de aan en uitknop, gewoon het begin van de plaat, daar waar de eerste groef begint, met licht gekraak, waarna de muziek begint en ik inval, denkbeeldig, zo als ik denkbeeldig die tuin onder handen neem, die kruiwagen leeg, alle troep opruim, bezat ik maar duizend levens? 999 heb ik er al achter de rug, dus laat ik het maar rustig aan doen, gewoon blijven zitten achter de PC, werken met het hoofd, waar gatenkaas, ruimte heeft voor muizenissen, ieder geval mijn zorgen, die met de dag niet minder worden, eerder meer beladen, door al dat gezijk, van deze wereld!