Dus! zo was je stem? De stem die ik nooit verloren heb, daar 66 jaar, opgeslagen in mijn geest, half Engels accent-Nederlands, eigenlijk een heel grappige stem, dat had ik nooit van je gedacht, net zo als ik je voor het eerst in 1982 op een foto zag en schrok, zo anders als mijn beeld van jou, wat eigenlijk, geen beeld meer was, maar je beeld veranderde in een monster, een draak, niet eens Japans of Chinees, je nagels waren niet mee te tellen, zodat ik het verschil had kunnen weten, maar deze stem van jouw ik schrok? net op het randje voor ik het land weer zou verlaten, moet je met alle inspanning me toe geroepen hebben, verlaat me niet al! weer? Je hebt me nog niet gevonden, laat me niet alleen weer achter en toen je roep! Grace, dat? liet mijn bloed stollen en slechts de toekomst zal uitwijzen of dat de naam is van mijn Japanse halfzusje? ik wilde eigenlijk in Singapore verlening aanvragen! en verder gaan zoeken, maar miste mijn eigen dochter, wilde haar weer zien, sorry dat ik zo egoïstisch ben moeder, maar heb denk ik ook tijd nodig alles te verwerken, weer terug in eigenland, waar je me op deze wereld zette en net zo snel, weer aan ontrukt werd, die stem van je kwam van heel diep, galmde door de gangen, zo voorbij de douane langs, niemand die je tegen hield, niemand die je op merkte, je stem was alleen voor mij bestemd en het is je gelukt, alleen dat schuld gevoel, kom ik daar ooit van af? Zo als je op mijn twaalfde of elfde om geld vroeg, ik naar boven sloop, naar mijn kamer, met je brief in mijn handen en moest huilen van onmacht!

En nu liet ik je weer alleen, achter, niet wetend waar, toch gaf je me duidelijk aan, die zoektocht is nog niet afgelopen en ik kom terug, dat beloof ik je, ik heb de hengels al uit gegooid, zo als drie jaar geleden dat bericht in de fles, of was het pas twee jaar geleden? wat vervaagd, dat tijd besef? 68 jaar-66 jaar? getallen niet meer, nu ben ik de koffers leeg aan het maken en mijn hoofd ook, probeer de kasten in, te ruimen, maar ze puilen uit, ik zal kleren weg moeten gooien, dossiers uit ruimen, ordenen, het lijkt wel of ik mijn hele leven aan het ordenen ben, met een strijkbout alles glad wil strijken, als of het nooit plaats heeft gevonden en diep vanbinnen weet, dat dat! niet waar is, je bent en blijft de drijfveer, voor mijn zoektocht, ook al zeggen mensen, we hopen dat je vind wat je zoekt? wat kun je vinden wat al dood is? waar zelfs het graf niet van bestaat? Tot nu toe? of ontruimd, want wie moest die kosten betalen? Toch van de pot gerukt, dat je graf plaats zou moeten maken voor een ander wel gestelde? Aan je handtekening kan ik zien, dat je scholing hebt gehad, uit de kampkaarten heb ik me laten vertellen dat je Armeense was geworden, door je huwelijk met Gabriel Johannes, dus je was trouw aan je man en kinderen, alleen die verrekte Japanse inval, vernietigde jouw leven, met zovelen, het nieuwe ras de Indo was gedoemd, uitgerot te worden of zo uitgedund, dat alle levenslust ontnomen werd en de dood, tergend langzaam, oplossing bracht!