Voeten, slepen, versleten, zolen, neem ik aan, door al dat gesleep, want anders was het niet dramatisch, dan liep ze vier, met haar drie kinderen in een kinderwagen, de berg op? Voor wie Bandung kent? weet dat je dan je lol wel op kunt, vraag dat maar aan die uitgemergelde mannekes op die driewielers, die in de stad zelf al moeite hebben, laat staan een moeder in doods angst en wanneer vertrek je? overdag? zodat iedereen je kan zien? Niet erg aannemelijk, dus in de nacht, kinderen slapen en dan die barre tocht naar de Dagoweg, met de taxi vond ik het al een klere eind, op mijn slippers moest ik er al helemaal niet aan denken, op nieuwe schoenen nog minder, in die tijd waren de wegen anders, soms verharde leem wegen, maar stel dat ze door tuinen, kampongs omzeilende bewegingen moest maken, dan duurt het gewoon een paar nachten voor je eindelijk boven bent, misschien werd ze wel onder gebracht bij kennissen, zo dat ze uit, kon rusten, met het doorkruizen  van de straten waar je was, geweest, had gewoond, vrijwillig of gedwongen, verkracht, of je onschuld verloren aan je eerste geliefde, ik weet het niet, ik was er niet bij, wel was ik in die straten, alles was anders? de pracht en praal van toen, was niet meer? Zo als jij niet meer bent, zo als je ooit was, wat dat betreft gaan we op elkaar lijken, mijn voeten doen zeer en zijn opgezwollen en dat zonder kinderen in mijn armen en terwijl je naar boven loopt, klopt je hart in je keel, ben je buiten adem, schichtig kijk je om je heen, ik hoor de geluiden buiten, ook al worden die overstemt door moderne geluiden van deze tijd, hoe indringend moest het toen geweest zijn? Je instinkt dwingt je naar links, zo als soms een verdwaalde in een bos vanzelf doet, ongemerkt, jij wist beter, wat later niet geloofd zou worden!