Bandung warm, droog en dan ineens die knal, de flits was al geweest, was om de hoek van de berg verdwenen, misschien waren de angstige ogen in het bos in de bergen, nog zichtbaar,  door het nagloeien, van het natuurgeweld en met die knal, oorverdovend, stroomt de hemel leeg en spoelt de stad schoon, met al zijn verkopers, hoofd straten, zij straten, parken, parkeerplaatsen, veilige plaatsen, onveilige, plaatsen en nu denk ik aan het mooie meisje, met haar hoofdoek, zwart! om haar hoofd gedrapeerd, die mijn hand naar haar hoofd brengt en buigt, aanraakt met haar voorhoofd, dit werd eerder gedaan, maar nooit begrepen waarom? Het bleek een teken van respect voor de oudere persoon, tot uiting te brengen, daar stond ik even van te kijken, bedoelen ze dat ik een oude lul ben? Nee werd me verzekerd er bestaat nog steeds zo iets als respect, voor mensen die gewoon ouder zijn en misschien ook wijzer? dit laatste geld dan vast niet voor mij? En dan denk ik verrek? wat mooi, dat zo iets nog bestaat? Zoals ik zoveel dingen hier zie? van dat, dat, nog bestaat op deze wereld, rekening met elkaar houden, terwijl wij in Europa elkaar de hersens, in slaan, bij wijze van spreken, ik moet wel lachen, daar word een kopje koffie besteld, dan moet zo’n arm meisje of jongen, weet ik hoever lopen, om het op te halen, weg te brengen en dan weer afruimen en weg brengen, met een geduld en een glimlach, dat ik toch wel zou willen weten, wat daar bij die koffiemachine geschreven staat en misschien lachen ze wel, van wegen, dat schijtbeetje geld wat ze krijgen voor al dat werk? Ik geef toe het geld vliegt je zak uit, ondanks dat het geld niet veel waard is, misschien willen ze wel niet hebben dat je weet wat en hoeveel je nu uit geeft, ik weet wel, je hebt rekenmachines die je dat vertellen! Dat vind ik nu net zo iets als bellen van uit een oude Engelse rode telefooncel, die ze hier als decoratie hebben staan, ik voel me vaak beschaamt hier en om het goed, te maken, neem ik repenchocolade, uit de supermarkt mee, voor die hard werkende mensen en de lach die je dan krijgt? Maakt mijn vermoeiende, enig sinds, trieste dag, weer helemaal goed!

En dat! weer helemaal goed, deze laatste drie zinnen omschrijven dit hele verhaal!