Zo als in oude tijden, toen de stadsomroep zijn werk nog deed, zo gaat het nieuws hier via de straat, via kantoren en zo ook bij deze, bedrijfsleidster van het Hotel, na een vermoeide dag, slofte ik de soda bar van het hotel binnen en werd vriendelijk, doch indringend aangekeken, met een lach, die je de dag van zwoegen laat vergeten, zij was aan het eten en tijdens dat eten vertelde ze me dat je van de grote baas, van mijn verblijf op de hoogte gebracht was en me even moest komen verwelkomen! En vragen of alles naar wens was, daarna kreeg ik haar gezin, kinderen en man te zien, de video waar ze in op trad! dat loog er niet om, net zomin als die mooie kinderen en haar man! Ze vertelde dat ze als bedrijfsleidster, ver van huis moest, wilde ze werk vinden, wel vier uur rijden, en zo pendelt ze een keer per week, op en neer, die afstand die ze aflegt kun je vergelijken met een rondje Nederland van zuid, naar noord en terug en niet alle wegen zijn zo als bij ons en de stoepen nog minder, vandaag even het hotel verlaten, opzoek naar snikkers? daar had ik echt zin in, maar waar? na navraag vlak om de hoek? nog geen 100 meter, na 60 meter lopen zonder je nek te breken? moet je links het zebrapad over, zonder hulp kun je dat wel vergeten, ten zij je levens moe bent, want daar staan of grommende auto’s, brommers en motoren, bussen, vrachtwagens op je te loeren? niet expres! ze willen gewoon van A naar b komen, liefst zo snel mogelijk, Gelukkig staat daar! gewapend met een ,licht gevende staaf, van plastics een bejaarde man, die je door die stroom heen maneuvreert, nadat ik de bewuste winkel gevonden heb, vraag ik waar het lekkernij kan vinden, betaal en zorg dat ik voor deze bejaarde man een tip heb, voor die levens gevaarlijke oversteek tochten van hem, wel wetend, dat het hier om vrijwilligers gaat, die het leeuwendeel, van het verkeer, verzorgen in deze grote stad en fooi aan, mogen nemen, je zult maar 8 uur per dag of meer in al die uitlaatgassen staan? Maar zo kwam ik vandaag ook een beetje tussen de gewone bevolking, die het niet zo breed hebben, die langs de kant van de weg, hopen op klanten, die meestal bestaan uit, mensen die ook proberen rond te komen en zo goedkoop bij hen terecht kunnen, tussen al die drukte zie ik kinderen giebelen op een bank, aan de rand van de stoep en er word naar me geroepen, wat ze zeggen weet ik niet, zwaai naar ze en loop door, door geluiden en een taal die ik niet versta en het is toch echt mijn moeders taal of te wel moerstaal, waar ik nooit verder in heb kunnen spreken, daarvoor in de plaats moest ik Nederlands leren, geen wonder dat me dat zo zwaar viel, het een lijkt niet op het anderen.

Ze praten hier luidruchtig, met gebaren en lachen veel, waar bij de tanden ontbloot worden, en hun lichaam schud er van en dan krijg ik zin om ook zo te lachen, om ook zo,n plezier te hebben en te maken, ik moet het slechts doen met een glas cola en het kijken naar al die peuters die naar het zwembad gaan met hun ouders en dat is ook leuk, allemaal van de kleine peuters, zo als ik ooit was, iets jonger als toen ik weg moest, wat staat hen te wachten???