Het gaat weer allemaal in een stroom versnelling, de tijd gaat dringen, nog steeds geen gehoor, die zevenmijlslaarzen van me, had ik allang uit gedaan, toen ik vermoeid in Bandung aankwam, lekkere luchtige slippers, aan die door vocht gezwollen voeten, ik wil weer op alles vooruit lopen, ongeduldig, zo als altijd, geen wonder als je als kind al het verleden in je oren krijgt, dan moet je de toekomst ook al kennen? Gelukkig niet altijd! Wat is er toch weer een mooiere straf, als hier in Bandung te mogen wezen, je eigenland! je eigenvolk! je eigen eten, waar je verdomme 66 jaar naar hebt lopen smachten, al die kleine mensen om me heen, voor hen ben ik een reus, ik vind ze lief en zo dapper, dat gevecht tegen de bierkaai, elke dag , opnieuw aangaan, je wassen, aan kleden, de troep van een ander op ruimen, met je handen in de stront, modder, bladeren vegen, langs al die stinken de wagens en brommers met miljoenen te gelijk, je hebt de verf op de muur geschilderd en als je klaar bent kun je weer opnieuw beginnen? Al zitten in de Indische houding, handwerkers, stratenmakers, ze hebben dan ook geen last van kapotte knieën, of rug, alles gaat in hun tempo, al duurt het de hele dag, of jaar, je verdient toch een schijtbeetje, waar je net je rekening mee kunt betalen, geen wonder dat ze blij zijn, dat ze gewaardeerd worden door me en buigen zelf voor een stukje metaal, zo licht? dat het ook haast niets waard kan wezen en toch dankbaar?, in Europa zouden mensen het nog niet eens oprapen, mijn kamer hoeft niet elke dag schoon, gemaakt te worden, verzeker ik de jongen op de gang! Deze denkt daar anders over? Wat denkt deze man uit de krant van vandaag wel? en maakt de kamer netjes schoon, natuurlijk als ik er niet ben? Zo verbaas ik me ook over dat eeuwige geduld, rotzooi? dat zie je overal en soms, gewoon verschrikkelijk, maar hoe dichter je bij de overheid, gebouwen of legerplaats komt, dan klaart alles in een keer op! Als een gebit gepoetst met dure tam pasta, met bleekmiddel er in!

Dat vuil word in zakken gedaan, met meerder of iemand alleen, met een bezem, bestaand, uit wat takken, een blik en plastikzak en als die vol is word die ergens neer gegooid en zo gaan ze door, de volgende dag komt er weer een groep en die sorteren alles, erg arme mensen kijken of er plastic in zit, die ze mee naar huis nemen en verkopen, al het ander word weer een week later op vrachtwagens, geladen en af gevoerd, het lijkt echt een verplaatsing, net zo als ze duizenden jaren geleden deden echte ruzie heb ik nog niet gezien, misschien speelt dat nachts af, overdag is de stad gewoon beleefd! Een beleefdheid waar ik mijn pet voor afneem!

Het is als of die beleefdheid terug komt in me, 66 jaar geleden, ben ik die, beetje bij beetje, kwijt geraakt zo als mijn tanden, haar, mijn nagels en verstand! Heel langzaamaan betrap ik me zelf er op, dat ik weer een, aan het worden ben met de wereld op me heen, als of ik in de juiste schoenendoos zit, het juiste schoeisel draag, waar mee ik me beweeg in die enorme mensen massa, aansluit in die rij, die waar ik ooit uit gerukt werd, als een kies bij de tandarts of BEUL! dit laatste, past beter bij het verhaal, geeft ook duidelijk aan, de ernst van de zaak, van het gebeurde! En als ik dan zo op een  bank zit in het hotel, dan is het of ik een van die schoenen van die duizendpoot, uit gedaan heb! en al die andere poten gaan, gewoon door, als of er niets aan de hand is? In sommige landen, breek de oorlog uit, daar door! of mensen schelden elkaar de huid vol? Geen wonder dat iedereen hier lacht! Die lachen ons gewoon uit, wel vriendelijk bedoeld? Dat bedoel kik nu? Je krijgt geen klap voor je bek? Ze zetten je gewoon een spiegel voor je neus en als je nu leert, door die spiegel en dan achter die spiegel te kijken, word je weer je zelf, tenminste dat heb ik, ik kom hier dan ook vandaan, al begon ik daar toch wel aan te twijfelen, door dat lange verplicht verblijf in Nederland en Europa, alleen als je hier opnieuw moet beginnen op mijn leeftijd? daar gaat mijn voorhoofd van fronsen!