Vroeg op gestaan, zo vroeg, de gast heer en vrouw mee moesten opstaan, na het afscheid, in de wagen en hup weg, op naar Bogor, ik moest daar heen, had het ooit beloofd, aan een aangehuwde familie lid van me, belofte maakt schuld! dus van dit laatste, hou ik niet van, voorspeld was, een rit van vijf uur, die gelukkig verkort werd, tot drie en een half uur, richting Jakarta, via de snel weg, waar borden staan met namen, die me niets zeggen en het daarom makkelijk is als je een driver hebt en tevens gids, de mijne heeft een mooie naam Bayo en is Soedanees, vermengt met wat Ambonees bloed en een heel, klein beetje Nederlands bloed, kort om, een trotse man, waar ik meer als twee weken mee optrek en veel lol mee beleef, dit gaat natuurlijk op zijn Engels en van hem vaak het woord short cut!

Nou daar heb ik dan weinig, vertrouwen in, waar op we beide dan lachen en hij bij vrienden en hulpkrachten, mister Short cut genoemd word, gelukkig moesten we in een voor gedeelte van Bogor zijn, een landschap, die van de snelweg af er mooi uit zag, maar hoe meer je het binnen land in ging veranderde in een stoffig vies, akelig stinkende, met rotzooi, neer gegooide troep, of opgeslagen jutezakken, waar al het daarvoor, misschien wel een paar maanden, verzamelde troep in zat, tot we na veel om wegen en telefoontjes de goede weg in sloegen en het geluk hadden, dat de hele kampong, het gras maaide, rotzooi en takken van palmen weg haalde, wat? er werd zelfs een hoop gemaakt en gelijk in de brand gestoken, waardoor de kampong, nog vager voor mijn ogen werd, omdat je links rijd, daar, hoefde we niet het hele plein, rond te rijden, anders werden we beken door de gezinnen die zondags morgens, gezellig vroeg op, buiten gaan zitten niksen, op de hurken zitten, naast hun kraampje of vliegen weg meppen, de haan aaien of de buurman of vrouw roepen, kampong gedoe! niet veel anders als in sommige Nederlandse woonwijken, alleen op kleinere schaal, dan natuurlijk het verschil van behuizing, want wat je daar ziet? en dat daar mensen in leven, of zouden ze dat doen voor ons? Dat zodra we de kont keren, ze vertrekken naar paleizen? Onderweg kwam ik die van Soekarno tegen en dacht, die mag hij! de Indische regering wel aan de Indo’s geven! opdat we weer een landje hebben, iets verder op was ook een heel Arabisch dorp, dus die paar Miljoen Indo’s, kunnen er dan ook nog wel bij!

Steegje in steegje uit en daar verscholen lag dan de woning, waar we keurig werden ontvangen, netjes slippers uit en naar binnen, in het Engels, snelle uit wisselingen en toch maar snel een hotel op zoeken en afspraak voor later in de avond, iets met elkaar, te gaan eten, deze beslissing was niets voor niets, ik besefte dat ik dood opwas, sinds mijn aankomst de 2e Maart heb ik 17 dagen non-stop gewerkt, planningen gemaakt, alles uit gewerkt, alles op een rij gezet, geluisterd, gebouw in gebouw uit, van morgens vroeg tot midden in de nacht!

Zo we verlieten de kampong, zo als we gekomen waren, de mannen waren al aardig op geschoten met hun schoonmaak en wij reden de stoffige weg weer op, over een half uur zouden we aan komen, die zondag sluiten ze middags, een gedeelte van de weg, een soort auto vrije, zondag, maar dan gedeeld door twee, dus raast het verkeer over twee rijbanen de berg op, brommers, motoren auto’s, bussen en vrachtwagens en hier en daar een paard er tussen door, het getoeter zijn signalen, die door een ieder verstaan word, opvallend de weinige ongelukken die gebeuren, behalve die! die door roekeloosheid worden veroorzaakt!

Zo kwamen we aan bij Happy Vally, een hotel in een kampong, dit was een aanrader van mijn andere gids, Misschien 30 jaar geleden, toen de eigenaar ervan, nog leefde, het bruisend en geweldig was! nu was alleen de rivier onder mijn kamer en balkon, bruisend, zo bruisend dat ik mijn ogen niet dicht kon krijgen, wat een herrie en dat moest me dan tot rust brengen? na alle ramen en deuren dicht gemaakt te hebben van de kamer, werd het iets minder, maar toch? herrie, Door de vermoeidheid heb ik toch nog even kunnen slapen en die avond? gewoon een slaappil in genomen!

Het eten was gezellig, miste de drukte van bediendes, van uit Bandung, ribjes, waren volgens mij al afgekloven voor een andere gerecht, want had meer bot, dan vlees, het was allemaal wat minder, hoofdzaak het familie lid met zijn geadopteerde zoon hebben genoten, voor hen was het luxe, wat ze allang niet meer gezien hebben, zij behoren tot die Indo, die op het punt stonden naar Nederland te vertrekken, toen plots de vader overleed? en de reis niet door kon gaan en zo belande ze, als tweede rang burgers, tot aan de dag van vandaag! Weg gestopt in de kampong!