Terwijl vandaag, de moker weer in mij gezicht sloeg, omdat ik moest vernemen dat bij de kerk, tijdens de Japanse bezetting, de documenten verbrand en dit gebeurde later, ook nog een door wat andere badgasten, dit laatste woord, omdat ik ze dan niet allemaal hoef te benoemen bij naam, verder kregen we overal nul op onze vragen, waar we toch hoopte, op de goede plaatsen te wezen , bij alle andere moesten we rekening houden met wacht tijden, er word gebeld? Als je, de rij wachten voor je ziet! Waar ik als bleekscheet, met blauwe ogen, dwars door heen loop en ook nog gelijk geholpen word, dan is het weer dat bijenkorf gevoel, wat je beklemt en tevens doet begrijpen, hoe wanhopig men zijn best doet, voor je! en voor al die anderen mensen om je heen! en dit gaat dag in dag uit door, de gemoedelijkheid waar een ieder zich onderwerpt aan de wacht tijden zonder te, mopperen? Nou ik had de moed allang op gegeven en zo reden we weet terug, terug in die drukte, als of de wagen op het spoor, werd gezet en de trein voort denderde, van ellende maar gaan eten, de vrolijke bediening, laat je verslagenheid snel vergeten, een bericht gekregen van middag komt het interview voor de krant!

Een dag later, maar het begin is er, een jonge dame verschijnt en Andre de schrijver-helper is er ook, Made gaat vertalen, ga er maar aan staan! Terwijl buiten de klanken van het gebed hoorbaar zijn, de warmte in de kamer net zo stijgt als de emotie, van het verhaal, met ogen van ongeloof, ogen die bedwongen moesten worden, wilde ze niet gaan lekken, die ogen van de Journaliste! na twee uur, was alles rond en morgen krijg ik als alles goed is het verhaal voor controle, wanneer het gedrukt gaat worden? gewoon geduld, want dat is iets wat je hier wel leert, wat hier, aan geduld opgebracht word per dag, verliezen wij in Europa per dag, daar na zijn we gezellig wezen eten, om te ontladen, iets wat in teamwork ze belangrijk is en heel langzaam aan, worden we broer en zussen, hebben we een verbondenheid, een verbondenheid, die door Andre werd vertelt, de reactie op het uitleggen van mijn story, de zoektocht naar mijn moeder en Japans half zusje, wekt beroering in Indonesië, van, we hopen dat ze gevonden worden en sterkte gewenst, ja dat voelt fijn, want ik ben de man die naar Indonesië kwam, want Indonesië, kon niet naar hem toe komen!

En zo moet ik het rooster voor morgen maken, een nieuw onderdak zoeken, morgen is morgen, we zien wel!