Wat een dag! wat een drukte, maandag de stad beweegt, kinderen gaan naar school, mensen naar hun werk en ik ga mee, in de stroom van het verkeer, al deze mieren weten de weg te vinden, zonder elkaar zeer of pijn te doen het verbaast me, zo als het kunst werk, van een FB vriend Manchoe Za met zijn herkenbaar Chinese, stijl, ik heb nog steeds, door zijn verkoudheid geen kans gehad hem te mogen ontmoeten, Vandaag was het warm, nadat gisteren de hemel open brak en kikker uit de lucht vielen, donder door de bergen galmden, dat ik vreesde dat een flits ons zou raken, want je weet maar nooit, na veel vijven en zessen, kwamen we bij de eerste rechter en kreeg het goede nieuws, dat mijn zaak in behandeling zou worden genomen, maar hij kon niet zeggen of de uitsprak positief voor me zou wezen, dat bepaald de opperrechter en zo verliet ik het gebouw met een grote glimlach, een lach die ik verleerd was, als of ik hem weer gevonden heb, al deze miljoenen mensen, lachen, ze kijken je hoopvol aan en ik was op bezoek in een kampong, waar een vrijwilliger, vrijwilliger werk doet voor deze kampong, natuurlijk mochten we binnen komen, een ruimte waar je door de lagen plafons, de nijging hebt door je knieën te gaan,, vergeet niet de mensen zijn kleiner, nu herkende ik mijn kraakperiode nog wel, het zag er niet veel anders uit, een dochter van dertien deed haar huiswerk op haar knieën op de grond, een tafel was niet te herkennen, wel de bank waar ik op plaats, mocht nemen en een bankje waar de zoon des Huizens op zat ,een meubelstuk, de jaren vijftig en toen ging mijn blik om hoog?

Het leek wel een sloopplafon, die hier en daar naar, beneden was gekomen door de invloed van regen, dus die mensen woonden daar al jaren met een lek dak, hij vertelde dat hij geen geld had, omdat te maken, voor zijn werk, kon hij zijn gezin te eten geven en dan hield het op, in zag al voor me! dat meisje word ouder, krijgt een vriendje of vriendin? die durf je toch niet mee naar huis te nemen, of die zoon, geen vrienden?, Omdat deze man mij vroeg of ik het goed vond dat hij weg ging? In Indonesië heel normaal en gewoon, geeft de gevoelige en eerbaar persoon weer, zo als een hand op mijn knie gelegd werd, tijdens een gesprek, iets wat ik nog uit Hotel Beatrix herkende, toen we jong waren, we raakte elkaar aan, wat niet meer betekend dan, dat je niet alleen met elkaar praat, maar elkaar ook voelt praten, zoals ook contact zo belangrijk is, want daar door kan men zien of je goed of slecht bent, Ik ben naar de dicht bij zijnde, winkel geweest en heb een nieuw plafon gekocht, met een doos spijker, dan kunnen ze dat veranderen, ik ga wel een dag of twee op dieet en zo denk ik aan ” Omroep Max” nou hier is een hoop werk er zijn straten waar je broek werkelijk afzakt, Verf en kwasten zouden met scheepsladingen moeten komen, de regering zou dit aan de hoofden moeten uitdelen, waardoor die armoede een beetje verbloemd kan worden en misschien denk ik wel stom en misschien hebben ze gelijk, het stuit me, tegen de borst, het maakt me verdrietig en toch dit trotse volk? want dat zijn ze! ik heb respect dat je zo kunt overleven en blij kunt wezen en dit ook uitstraalt, terwijl de moskee zijn dienst begint, opdat de collectebus, gevuld zal worden, voor wie? Ik zie wel mooie afbeeldingen, maar als ik al die krotten zie, dan komt dat in gezamelde geld zeker niet daar terecht, misschien zijn het wel de ongelovigen? de geheimen van dit land, worden vast overwoekerd, door planten en mossen, ik moet gaan kijken waar ik volgende week ga slapen, mijn gast heer krijgt bezoek en de kamer word geruimd, het liefst zou ik hier in deze kampong blijven, we zien wat op mijn weg gaat komen.