Het team word groter, een verrassing voor me, we kwamen om hen, te eren met bloemen, werd ik voor gesteld aan journalist en zijn vrouw, onderzoekers over de geschiedenis van Indonesië, tenminste dit is wat ik er uit begreep, over enkelen dagen krijg ik bericht, of mijn oproep geplaatst kan worden, in een krant die verdeeld word over de kampongs hier, want het zijn oudere mensen, die haar, mijn moeder en half zusje gekend moeten hebben, uit het verhaal en onderzoek, brief uit 1962, moet ik begrijpen dat mijn moeder aan de bedelstaf was geraakt, dus geen andere keuze had dan in een kampong schuilen, misschien is ze weer gehuwd geweest? Weer een andere naam? Vanmiddag waren er nog andere opties, van wat er in die villa wel of niet gebeurd is, zo kunnen wezen, zijn als je weinig of geen houvast hebt is het soms gissen, tasten in het duister, een duur gaat open en zo loop je weer tegen, een ander, het is een labyrint, voor elk antwoord een nieuwe vraag, voor elk klein beetje informatie, besef je dat het alleen maar mee genomen is! dat het aanvult, niet meer en niet minder! Ondanks dat ik er zo gelukkig mee ben en ik stralend rond loop, door de straten en stegen en vergeet niet in ben In Indonesië en er word me gevraagd! Is dit je eerste keer, antwoord nee? dan moeten ze nadenken, en vertel dit is mijn land, net als dat van jullie, ik ben slechts verdreven, maar ik hoor hier thuis en dan knikken ze met hun alle en begrijpen het, want hoe leg je dat uit, aan hen, als in Nederland, mensen het niet eens begrijpen!

Met genoegen kijk ik naar de kinderen, die spelen met niets en lol hebben, zo als wij vroeger, ik zie mensen op hun bekende zit, straten en stoepen schoonmaken, dingen maken, gewoon onvoorstelbaar, alles op hun gemak, vooral geen stress! Miljoenen mieren werken, achter kassa van de supermarkten, werken per balie wel drie meisjes, keurig met hoofddoekjes op, terwijl in Europa je straks een pin automaat voor je neus hebt, die geen barst zegt, laat staan, zo vriendelijk lacht als deze meisjes naar jou, en dat noem ik dan sociaal bezig zijn en dat maakt me blij, iedereen heeft werk en als het er niet is, vinden ze het wel uit?