Daar was je dan? daar was je gebleven, geen wonder dat ik je niet kon zien, alleen  op papier, tussen regels door, tussen vergeelde bladen die vertelde over je leven, wat je allemaal hebt mee gemaakt en verhalen die soms niet klopte, kwam ik achter, geen wonder met zo’n leven achter de rug, ik kwam je voor het eerst tegen, na dat ik je jaren met mijn moeder wel te ver staan, in 1982, toen die deur achter mij dicht sloeg en zo zeulde ik je mee, door al die jaren en in het jaar ongeveer 2015-2016 zag ik je pas, zag ik je achter mijn moeder verscholen staan, zag slechts een stukje van je neus, iets van je mondhoek, jukbeenderen en een iets, getinte huid, waar later bleek een gulle lach op stond, maar dat zag ik pas in 2016, toen die beroemde foto kwam met allemaal onbekende of slechts van naam gehoorde familie en waarvan ik de helft van die foto voor al links, nog steeds niet weet wie het zijn! Maar jij, glipte steeds door mijn vingers heen, kon niet verder dan tot Monster komen, waar je ooit werkte bij de Shell, eigenlijk een voortzetting van je werk in Indonesië, weer heel anders als je werk in het leger als MP, deze gegevens kreeg ik van de SIAP in Kerkraden, waar nog wat gegevens van anderen makkers van je in het stof bijten, hopend dat iemand naar ze vraagt, zo als ik deed bij jou! Want werd je door de ene instantie beschermt wegens zogenaamde privacy, waren zij wel willende, begrijpende waarom ik belangstelling voor je had, want het begon met een verzoek aan het rode kruis Nederland, het begon bij zoeken Japanse kampkaarten.nl en van het een kwam het ander, ik kwam in een stroomversnelling terecht, waar niet alleen jij in zat, ook mijn moeder en jouw kinderen? mijn halfbroers, nooit geweten, nog van jou nog van hen, tot die dag en ik heb gezocht tot vandaag 2018, goed vorig jaar of anderhalf jaar terug, had ik op internet je overlijden gezien, maar niet zie kik die steen en de naam van je tweede vrouw, waar ik ook van wist in het onderzoek, jullie liggen gelukkig samen en dit gun ik jullie ook, het wrangen is dat ik volgende maand, die van mijn moeder ga proberen te zoeken en dat Japanse meisje, waarom jij mijn moeder verliet! Dit laatste neem ik je ook niet kwalijk? Hoe zou ik zelf handelen? Als het mij overkwam? Een schrale troost blijft ik heb al je kinderen gevonden en nog mooier? je klein kinderen? De vrouw van je jongste zoon, die jammer genoeg overleden is en die oudste? dat weet ik niet, wel hun namen! En je klein kinderen mag ik dit jaar ontmoeten en je moest eens weten hoe mooi ze zijn? Misschien is dat wel de beloning voor al dat gezoek, voor al dat lijden, waar jij niet alleen mede schuld aan zou hebben, dat mag ik ook niet zeggen en vrijwaar je daar van en daarom ben ik blij dat ik je gevonden heb en een hoofdstuk kan sluiten en een nieuwe bladzijde kan openslaan, want er valt nog zoveel te vragen, door de foto’s die ik gezien heb bij je kinderen en klein kinderen, geeft me een beeld van een goede man en hoop dat je mijn moeder hebt kunnen vergeven, toen jullie uit Bandung in twee verschillende kampen werden gestopt, jij in Bataljon 16 en zij met het eerste kind een paar kilometer verder op en toen werd zij op transport gezet naar Batavia en daar zat ze dan met het tweede kind en de bevrijding kwam, maar ze mocht niet weg, ze moest blijven en nog is het me niet duidelijk was het begin 1946 of begin 1947 dat jullie elkaar weer zagen? Ik kom daar binnen kort wel achter, en wat had je de oudste zoon vertelt zijn moeder was een bijslaap van een Jap?

Werd ze gedwongen? werd ze gedwongen van de honger, voor haar en haar twee kinderen? Had ze misschien geen andere keuzen? terwijl jij allang in vrijheid leefde?

En zo ging een ieder van jullie zijn weg, hertrouwde en kreeg kinderen, zo ook mijn moeder, het is maar dat je het weet, door haar verleden en alles wat ze mee gemaakt had, zag haar toekomst er somber uit, gevaarlijke wolken stapelden zich om haar heen, waar bliksemflitsen, haar waarschuwde, haar lange haren, in de aanstormende wind de waanzin, als een schaduw tegen de huizen afbeeldde, zij moest ons opgeven, zo als met jouw ook het geval was, las ik! zij is het laatst levend gezien 1956 en hoorde dat ze zou zijn vermoord in 1965 en je jongste zoon is overleden in het jaar van mijn vader en aan je graf te zien, was je haar voor! Hoe kan het leven raar lopen.