Gisteren na een koude dag in de bergen, op jacht, met een windkracht 9 een motregen, die aanvoelde als natte sneeuw, de zwijnen om me heen vlogen, van links naar rechts en me te slim afwaren, kom ik thuis, een huishouden, gezellig, spelende kinderen, hond en poesen, kachel aan, vermoeid van die ritten door de bergen, posten plaatsen, drijvers, honden, zwijnen, geknal, wijn, koelkast gevuld, zwijn er in en denken wanneer gaan we smullen? Krijg ik het boekje vertaald door  Els Hekkenberg met de post, een boek je wat ik ooit gelezen heb 39 jaar geleden in Duitsland van Violette Ailhaud, De Zaaier! Dit boekje kun je als kunst zien, was het niet alleen om de tekeningen, dan wel op de manier geschreven? het diepe verlangen, begeerte, wens, droom, het vrouw zijn, scheppen, voeden van het leven, dit alles uit een tragedie van de geschiedenis en oorlogsvoering en zijn gevolgen! die beschreven worden, de diepste verlangen van een vrouw! begeerte, liefde, warmte, waren het niet die verlangens naar omhelsing? geborgenheid? gezin? Hoe heeft een dorp anoniem dit kunnen bedenken, welke diepgang?, veel erg is vond ik zelf, dat het boek al uit was, eindigde en slecht mijn overpijnsing bleef, de dapperheid, leed, lijden een verlenning brengt in het woord, waar het vrouw zijn word uitgebeeld in al zijn verlangens, dromen, die de werkelijkheid verdringen, geweten weer geven, gevecht met realietijd, het nu! en niet toen en vooral! hoe gaan we verder? zo als er altijd oplossingen zijn in het leven, gelukkig wel? maar daar voor moet je eerst lijden, ondergaan en zo is dit boekje een waar kunst werk AD.DONKER ROTTERDAM