Een bezoek aan Museum Bronbeek, gewoon in het voorjaar, een beetje sombere dag, terwijl een groep kinderen een rondleiding kregen, moest ik even zoeken waar ik,de auto kon parkeren, en inderdaad helemaal achter aan is plaats voor me, om dat het regende konden de plansoes werkers niets anders doen dan een tukje doen in de vrachtwagen, zelf een hond kwam niet naar buiten, toch opgewekt opstap, naar de ingang, van het mooie gebouw en alles wat daar omheen staat, dus een aanrader is een zonnige dag, zoveel indrukken, zoveel bezienswaardigheden, zelf ontdekte ik een familienaam, aangehuwd dat wel, die mijn jaren lange familie onderzoek, gelijk herkenbaar maakte en toch? De tijd was te kort, de indrukken te heftig, de bezienswaardigheden, overweldigend, een beetje verloren rond lopend, ondanks de brochures, die je na gebruik weer terug moest leggen, de confrontatie met het verleden, overduidelijk de Nederlandse geschiedenis en daar tussen ons verhaal, de Japanse inval, het begin van de ondergang van de Indo’s en alle bij behorende volksstammen, het geweld dat uitgestald is, om een begrip te krijgen van kracht, overheersing, geweld, afdwingen en zijn gevolg daarop, waar we nog steeds het onderspit delven, tot op heden, de tentoonstelling, is indruk wekkend, duidelijk die Japanse overheersing, die menigeen tegen de borst stuit, zo was het toen! Er was geen ontkomen aan! En zo verloren wij alles, kon ik alleen terug kijken van wat ooit was, wat was mijn geschiedenis, on, onontkoombaar, zwart op wit, zelfs de stemmen op de achtergrond, van weleer, nagelde je, aan de vloer, soms van hout, als of je een berg opliep, kinderen met hun lerares, die de spanning voelde, het avontuur! Terwijl de tranen in mijn ogen stonden, het geweld van toen, zijn oorsprong, van al die ellende, terwijl ik trots was op die driekleur, omdat het het land was van mijn vader, ooit OVWer, 2-9 RI, V Brigade, B Brigade etc. Bandung, de type kamer met botenlijsten, waar al die namen in het oog springen en een verhaal van verdriet vertellen, geplakt tegen een muur, waar de spotlights, het troosteloze verdriet weer geven, wat daar plaats gevonden heeft, waar het Anna Frankhuis, slechts een schim is, bij vergeleken, hoeveel dagen zou ik daar moeten dolen? Hoeveel meer zou ik ontdekken en hoeveel word daar nog verzwegen? Verstopt, opgeborgen voor later! Ter bescherming van verdriet? Van nog levende! verwanten, kinderen, kleinkinderen, neven en nichten, hoe het ook zei! Museum Bronbeek was een schok! De pracht en praal van verleden tijd, van weleer en denk dat het verleden daar thuis hoort, als aandenken van al dat leed, wat ooit plaats vond daar! Maar ook plaats vond in mij en verliet het statig gebouw dan ook als een in vieren gedeeld mens, ondanks alles zal ik daar weer naar terug gaan, weer verder kijken, waar ik toen geen tijd voor kon vinden, Museum Bronbeek, jammer dat het verhuist, jammer dat dit mooie gebouw en grond, ten prooi valt aan het moderne leven, geld en macht, waar het zelf, ooit, uit, is door ontstaan.