En zo lig ik in mijn droom! Zo als ik ooit eens in een zwembad van mijn vriend Clive Kay lag, precies dat zelfde gevoel, de luxe, de rijkdommen van het leven, ook al ben ik niet de eigenaar, slechts een bezoeker! als velen, die het voorrecht hebben, daar rond te mogen dwalen, drinken, eten, genieten, lachen en de verjaardag van onze koning, die me terug brengen naar mijn padvinders tijd! Toen ik voor het Wilhelmus een extra insigne kreeg en al kijkende, naar de TV kijk, trots ben op Nederland, terwijl, van binnen ik verscheurt word, nog steeds, vandaag is de nieuwe keuken hulp begonnen aan zijn proeftijd, ooit gevlucht naar Nederland, toen kogels, door zijn huis vlogen en bommen dichtbij neer kwamen en zo hadden we gisteren aan de bar, het gesprek als buitenlanders, misschien moeten we wel weer terug naar ons land van herkomst?alleen de volgende dag besefte, dat geen land op ons zit te wachten, want wat zouden wij bij kunnen dragen, van wat we geleerd hebben, hier! En zouden we constructief kunnen bijdragen? Zouden wij vrede kunnen brengen? Zouden wij onze landgenoten gelukkiger kunnen maken? Als dat ze nu zijn? Juist in deze on roerige tijd? Zouden wij welkom wezen? Zouden zo op onze komst, zitten wachten? Een dilemma ontstaat, een dilemma, die misschien doet beseffen, dat we nergens meer heen kunnen gaan, dat ons slaven bestaan, voor eeuwig en altijd, tot ver na de dood en van onze kinderen, klein kinderen, onontkoombaar blijkt? De liefde, haat, de tranen aan wat ooit was, slachtoffers van de geschiedenis van wel eer, aan deze rol zal nooit een einde komen en dat was waarschijnlijk, het katerig gevoel in de ochtend, toe ik opstond, veel’s te vroeg, zo als altijd, alles te vroeg is of, veel’s te laat! Terwijl ik van binnen wieg, de telefoon hoor, geluiden, die slechts inbeelding zijn, zo als ik een de deur al open maakte en het duurde even voor iemand kwam, omdat ik wist dat er iemand kwam, ook al zou ik het niet kunnen weten? Hoe verklaar je de negende dementie, terwijl sommige in de vierde zitten en zo zal ik altijd de tijd voor uit zijn, alleen die momenten dat ik waarneem dat de brug nog niet af is, dat zijn die momenten dat ik met de voeten op de grond sta, hier en niet verder, zo als de momenten dat ik jullie zie, bewegen, denken contact zoeken, vaak op niveau! Soms zonder woorden, soms slechts een blik, een opmerking, die leegte, die opgevuld moet worden in ons bestaan, waar sommigen het wel heel bond maken, huizen vol gestopt, opslagplaatsen uitpuilend, geperst in dozen en zo ken ik enkele, dat ik denk wat ben jij nou aan het opvullen? Terwijl ik juist van die troep af wil!en zo bouwen die mensen zich in, zelfs mijn zwembad raak verstopt, mijn droom heeft zelfs,geen plaats meer, het beeld word verstoord, het lijkt nergens meer op en is ook niet meer waar het verhaal over, begon!