En zo was er een stilte in mijn schrijven, wetenschappelijk werd er gekeken, naar mijn vergaarde gegevens, documenten, foto’s, verzameld in al die jaren! De vier zwaarste dagen van mijn leven na 67 jaar, hoe is het de arme wetenschapper vergaan? Niet veel anders, zij en ik gooide na twee uur middags de papieren weg, gingen wandelen, praten, vaak over anderen dingen, wil je niet gek worden, de natuur in, kijken naar al het mooie om je heen, want soms zou je dat gewoon vergeten! Mijn dochter ging mee, kletste honderd uit en hielp ons te vergeten waar het over ging, zo zijn we gezellig wezen eten met mij gezin, Edy en Mercedes naast elkaar, een Chinees waar je onbeperkt eten mag opscheppen, andere geuren ruiken en smullen van de overdaad, heerlijk genieten en zo konden we een beetje afronden, de ernst waar het allemaal over ging, de nacht merries kwamen terug, waar ik zo erg van ben geschrokken, veel heftiger, weer zo als, toen! als kind en zelfs zo duidelijk dat ik weer kon zien! Ook al zie ik duidelijk hoe ik mijn ogen sluit voor die verschrikking, die daar voor me afspeelde, die vreeslijk angst, ik moet weg, wij moeten weg, roep dat nog tegen mijn zus! Weg van hier! Ik ruik het gevaar of zijn het de geluiden? Zwetend word ik wakker, ik heb geen keuzen, mijn dochter moet naar school en de hele dag moet ik daar aan denken, aan wat ik gehoopt had, weg gestopt te hebben of wel verdoofd door drank! Jaren van therapie zijn naar de klote, jaren van lezen, kunst en vliegwerk, van overleven! Ik ben weer in die hel beland
En toch? Er is door haar een duidelijke lijn getrokken van A naar B, dus kan ik veel gerichter gaan zoeken en maakt het voor hen die mij helpen makkelijker, niet dat ik 100% de waarheid boven tafel kan krijgen, toch wel zo dicht mogelijk en zo heb ik weer wat geleerd! Kan me nu richten op de eerst en laatste fase, kreeg ook bericht dat er een bezoek in Bandung gepland staat, door een vriend over een half jaar, terwijl uit Indonesië ik nog steeds niets hoor op mijn gestelde vragen! Daar gaat alles anders, daar moet je je gewoon bij neerleggen, zo als ik straks lekker een slaappil neem en hoop dat die nare dromen, weg blijven, waar zoveel lot genoten onder lijden, een soort vrede die niet mag komen, slechts door de dood!