En zo is niets gebleven, niets van eens! Niets van het verhaal, nog mijn geschiedenis, nog jullie die daar plaats in hadden, jullie zijn allemaal verdwenen, op gelost in zoutzuur, terwijl in mijn gedachten jullie zijn, levend zo als ik jullie heb gekend, mocht aanraken, soms ruw, soms liefde vol en zo word de wereld klein, dat kon ik me niet voor stellen, kon het zelfs niet bedenken! Zo praat je met het verleden in het heden, onvoorstelbaar denk je? Nee het is heus, verhalen kruizen, waarheden zijn half waar, want de waarheid kan niet bevestigt worden aan de andere kant van de lijn, die kraakt, als of iemand mee luistert, naar je verleden, als of je iets mocht ontdekken, wat niet ontdekkend mocht worden, zand in ogen, zand in mond, oren, kont en je spuugt het zand er uit, als of het gisteren was, terwijl we praten over vandaag, de dag dat de zon er was, de warmte gaf die we nodig hadden, om te vergeten die pijn, ooit geleden en niet slijt, nooit zal slijten, omdat de weg nooit lang genoeg kan wezen in asfalt aangelegd, opdat mijn huid verschroeit, asfalt-teer, geur, verbrand, geur in neus, pijn aan arm of been, bloed, gekleurd, vocht, het stinkt, schok, was het waar of niet, was het ingebeeld? was alles een sprookje, zo als je las als kind, in je bed! Waar boeken, vertelde verhalen, waar je alleen van kon dromen, grenzen overschrijden, mogelijk was, terwijl je niet bewegende in je bed, toch de wereld bereisde, waar dromen oneindig zijn en tevens ook je verdriet, waar tranen te kort komen, waar zakdoeken te klein zijn en elke hoek van de kamer, geen geborgenheid geven, waar je recht op hebt als kind en welk recht had je toen je kwam? Niets meer als een aanrecht! Niet rechter en niet krommer, was het maar een komkommer geweest! Dan wist je waar je aan toe was, wij wisten niets, wij hebben elkaar moeten zoeken, uiteindelijk gevonden, wat zo jammer is? Wij wisten niet onze geschiedenis, de geschiedenis die we leerden op scholen, stampwerk! Waar niet over ons, dat werd over geslagen, tot op heden, waar in we een minister hebben die een neus heeft als, een verhaal uit mijn jeugd! Waar gaan we heen! Gelukkig is het niet rechts, dat is alles, voor uitgang? Ik schud mijn hooft, als of ik het verleden kan wissen, ontdoen, van zijn tragedie, die op me huist als een ballast, die mijn rug kromt, waar de zwarte kater, het kijken naar heeft, maar mijn rug krom laat staan! Tijd en verleden! Ook!