En zo leerde ik kijken van hier naar daar, verder op, nog verderop, zo ver weg dat ik niets meer kon zien, de tijd vooruit was, dat was me geleerd bij de opvoeding en op school, waar ik slechts een half woord nodig had, de rest van de tijd sliep ik van verveling, peuterde ik in mijn neus en verbazend wat je daar in trof, het smaakt ook lekker, soms met een zandsmaak, geknars of zoet van smaak! Korrelig, geel van kleur, of gewoon vies slijm, die de verveling deed, verdrijven, tijdelijk, een lichte tik van de meester, haalde me uit de dromen, verstoorde mijn gedachten, de versnelling van mijn gedachten werden terug geschakeld in de één resoluut, geen ontkomen aan! boem! Op je plaats in de klas, wie zat er naast mij? Ik weet het niet meer, wie zat er bij me in de klas? Ik weet het niet meer, want mijn leven speelde zich af, waar nog niemand was? Die moesten allemaal nog komen, als ze Überhaupt nog kwamen! Misschien kwam de meester niet eens daar, met zijn tik, om me tot de orde te roepen en ik dacht welke orde bedoel je? Wanorde was me bekend, dat was me met de paplepel in gegoten, terwijl ik niet echt van pap hield laat staan wanorde, wanorde, doet me altijd denken aan een rol wc papier, die uit je handen dondert, heel onhandig zich ontrold, zo als een drol, door de hele plee ruimte, waar pis op de grond er een zooitje van maakt en de wc rol onbruikbaar maakt, voor her gebruik onbruikbaar, nu stijgt die pis geur weer in mijn neus, die granieten plee vloeren zwart-wit en wc brillen van eikenhout, terwijl de bril van de meester meer rond was en hoorn imitatie afschilderde, terwijl hij niet eens een penseel in zijn handen had, nog een schilderdoek voor zich! Hij had een klas van dromers voor zich, die het een worst zou wezen wat hij vertelde, kinderen met problemen thuis, als ze al een tehuis hadden of geplaatst zo als ik, dat drukte zwaar op de schouders en maakte me afwezig, zonder dat ik zo als op de wc- bezet zou kunnen plaatsen, zodat een ieder wist hoe laat het was! Dat signaal die harde zoem of bel geluid, dan wisten we, hoe laat het was, in eens werd iedereen wakker uit haar of zijn overpeinzing, terwijl voor mij die lijdensweg pas begon, ik moest die verrekte berg op 5 kilometer, op hete dagen plakte je zowat vast aan het asfalt, de hitte sloeg je te gemoed, ongenadig, ongenaakbaar en je wenste je ver weg, zo ver weg de tijd, voor uit! Zodat alleen je afdrukken nog zichtbaar zouden zijn in dat asfalt! Zodat je instaat was een uur in tijd te overbruggen, als of je daar niet liep, slechts je schaduw! Of wat daar van overbleef, want een schaduw moet toch ook eens oplossen? Die bezit toch ook niet het eeuwige leven? Soms had ik een fiets die me hielp de tijd te overbruggen, veel te vaak stond die bij de fietsenmaker, die daar een goed leven aan had! En zo ken ik elke korrel, vliegen- lijken, slaken, rupsen, vogelkak en al die troep die je op straat tegen kwam op merkelijk was! Dat de volgende dag alles anders lag, niet in de zelfde rangorde, alweer dat woord orde! Wat had ik daar een hekel aan gekregen, ik zag alleen maar wanorde om me heen, de enige orde is misschien een Willemsorde, denk ik maar, zelfs die is niet voor me weg gelegd, orde is voor anderen, hoorde vaak dat in het leger ode heerst! Kun je na gaan! Een orde die de baas is over iets of wat en luistert naar zich zelf? Dat is zo iets als een hond zonder baas, die zelf zijn bot weg gooit, het weer ophaalde en voor zich zelf neer legt om het opnieuw weer weg te gooien, nou dat vind ik knap! Zo had ik orde dus nog nooit bekeken en ook niet al die mafketels die door rood licht rijden, orde betekend ook afspraken! Waar een regering zich niet eens aan houd! Hoe kun je mij dat dan op leggen en als die anderen, vandaar dat orde voor mij een onbegrijpelijk voornaam woord is!