In mijn intense wens te weten, zoeken na, ben ik gekomen op de weg van vandaag, bestaan er geen geheimen over dat verleden, nog het heden, het lijkt een glas water zo helder, alleen de wereld om me heen kijkt nog troebel, hebben films en documentatie nodig, die zo oud zijn als de weg van Rome, waar zelf het varken het voor gekauwde eten laat staan, meeuwen hun bek op halen, zo als ze doen voor een McDonald’s hamburger, die ik ooit achterloos weg gooide in Nijmegen aan de Waal, om mijn dochter toen duidelijk te maken hoe slecht het eten was?Na mijn laatste tocht, naar Nederland een tocht zo verschrikkelijk, dat ik het zeker niet nog een keer zal doen, wat het ook opleveren zal, regen, storm, belande ik in Den Haag, telefoon verloren onderweg, dus geen bereik hotel, wat zorgde dat ik in Wassenaar op een parkeerplaats belanden, dicht naast een sportpark, verlicht, een storm waar je bang van werd, luwte zoekend langs een muur en slapen! Dat had je gedacht! Politie, klop op het raam, raam open gesprek, nood oproep, kon weer slapen, uur later, klop, klop politie, papieren, geen probleem, slapen vijf uur, klop, klop, papieren, verhalen, blij dat jullie je werk doen, voel me beschermt, van ellende kijken of ik een bak koffie kon vinden, buschauffeur toevallig daar! NEE geen koffie, de rest wil ik U besparen, kwam gebroken aan in het zuiden van Europa en verlangde alleen naar een bed! Rust! Terwijl op de TV programma’s van de ellende uit de Japanse periode, die in Nederland nooit begrepen is laat staan erkend, laat staan de periode na eind 1949, daar voor konden mensen uit het kamp hun bezittingen nog verkopen, ook al tegen een lagen prijs, de mensen na eind 1949 werden gewoon beroofd, leeg geroofd door het bewind van Soekarno en konden vluchten naar Nederland met behoud van gezin en hun leven, het is dus niet zo dat iedereen van arme kom af was! wat in de pers verteld werd, ook de ernst van vluchten is nooit toe gelicht, dat je gewoon geen keuzen had, dood of levend en dit laatste is zo duidelijk geworden, toen ik als peuter Indonesië verliet, ik heb begrepen dat we uit de upper class kwamen voor de Japanners kwamen, Indo’s die daarna alleen maar berg afwaarts gingen, bestolen, beroofd, van wanhoop zochten en dat schamele wat resten, op moesten geven voor een reis naar Nederland, waar alles opnieuw begon en tot op de dag van vandaag, nooit begrepen is en vermoedelijk ook nooit gehoor zal krijgen, de Joden van Indonesië zonder status, waar Japanners, Indonesiërs, Engelsen, Amerikanen en Nederlanders mede schuld aan zijn, dit is niet anders als de waarheid, die ontkent word, want wij zijn alles kwijt, vlag, vaderland en niemand anders! Wij hebben een surrogaat land gekregen, anderen ergens anders, het zal nooit ons land wezen! De landen waar we ons bij neer hebben moeten leggen, als een kussen op een bed, de leegte in ons hart en dat maakt mij een zwever op deze aarde.