Zo als een leven raar kan lopen en dit laatste! daar kun je gif op in nemen, het komt op je weg, ook al zijn die wegen ooit uit zand en modder, geasfalteerd met een zwarte laag, glad als of het de tijd wil laten verdwijnen, onkenbaar maken voor wat het eens was! Zo als het zwijgen, verzweeg de waarheid, die nooit bestaan zou hebben, niet plaats gevonden had, nog bestaan, gebouwd op stenen, die de leugen in zich droeg, mee nam over zee en herboren werd in Nederland als een nieuw kind, wit gekalefaterd als het nodig was, zwart bezweet als het uit kwam, de leugen ten top, waar vingers likte en stroop slechts in potten zat en de bijen er om heen vlogen, weg gemept van de waarheid, dood lagen poten omhoog, stel als je durfde te bewegen, een klap na! Zo werd de waarheid verkracht, zo als de ware geschiedenis werd verkracht, met zijn mannen en vrouwen, op een hoop, wat doet het er toe, het was geweest, bannen, bannen dat verleden, ontkennen, zo als Nederland ontkende en nog ontkend, wat moest de Indo, als slim wezen, uitvinder van het overleven? Verder overleven, een wereld schapen om zich heen, die vergat, wat ooit plaats gevonden had en dit laatste lees ik overal, elk boek weer, die schande, het ondergane leed, voor een ander en niet voor jou? Want jij kwam uit een betere familie en die anderen? Uit een lager volk, waar jij niet toe behoorde en zou ontkennen in de dood, de dood die je aan gekeken hebt, ontwijken de blikken van angst, tongen droog, tranen zijn er niet! Nog eten, oedeem, maakt zich zichtbaar, vitamine B lossen alles op, maar veel later, het is niet die brug van het verleden, die wij vieren in onze barak, die we doen vergeten op de pasar, waar onze tranen veranderen in tranen van geluk, gelukzaligheid, gelukzaligheid van het gelukkig vergeten, ik niet, ik ben niets vergeten, ik heb het als een vracht mee gesleurd, nog erger het heeft me vergiftigt, was ik maar al als jullie allemaal? Hoe hebben jullie dat volbracht? Vraag ik me af, hoe hebben jullie je ogen kunnen sluiten voor wat was gebeurt? Terwijl de kroepoek en loempia gaar word en ik onwel, net van de kroepoek of loempia? Als of mijn herrienering gewoon ingebeeld was, nooit bestaan, laat staan, terwijl het eten koud werd, zo als mijn gedachten, herinnering aan toen! En de sneeuwschuiver de wegen schoonmaakt en ik volg met zout en mijn tong? droog, mijn traan in de hoek van mijn oog, droogt op door de kou, snel die zakdoek weg, voor iemand het ziet, onder geschoven in de sneeuw zijn mijn herinneringen en smelten weg, naarmate het voor jaar komt, ik zelf blijf achter, in mijn kamer 65 jaar later, dit jaar geen sneeuw, nog niet, laat staan de schuiver, ook het zout was niet nodig, mijn gedachten liggen op straat.