Terwijl de rivier daalt, de druk van het angst verlaagt, net zo als de spiegel van het waterpeil, zo gaan mijn gedachten naar toen, dat land zo ver van hier, wat niet kan uit gewist worden uit mijn gedachten, hoe ik ook mijn best doe, terwijl de wereld om me heen, denkt! Laat toch zitten, haal geen oude koeien uit de sloot! Wat weten jullie, wat weten jullie van mijn gevangenschap ondanks de vrijheid! Was ik niet beter dood gegaan daar! Toen? Als het leven nu, natuurlijk had ik jullie nooit gekend, jullie liefde en haat, jullie toegebrachte littekens op mijn lijf, geest, die verwarring? terwijl ik gedwongen dankbaar zou moeten wezen? Welke idiotie? Wie heeft dat bedacht, ooit verzonnen, durfde dat te opperen?, wie wou afnemen onze trots? Een folk krachtig vol moed, met het bloed van jullie, vermengd, terwijl de straat werd versperd en het commentaar op dit schrijven reeds hoorbaar is, als verontschuldiging, jullie hadden het niet zo bedoeld, ik ook niet, het is me overkomen, zo als zo vele met mij, eigenlijk praat ik ook voor hen, roep herinneringen op, die je nodig hebt in het leven om te begrijpen wat er is gebeurd, zo lang geleden, op school heb ik nooit iets gehoord, laat staan later en het werk wat me aan geboden werd, was min, terwijl ik plus was, met zo vele, mijn hersens onderzocht, van dokters die het moesten weten, die smoorde onze stem, die smoorde ons leed en of ik nu naar Indonesië ga, loop ik tegen de zelfde muur, schaamte over wat was gebeurd, terwijl ik de dialoog zoek, het samen komen van fouten, eens gemaakt! Waar het niet gaat om de schuldige, maar om de waarheid, hoe het was! Zodat je niet een fantast bent, nog een leugenaar, een duim zuiger, waar kinderen geheugen niet liegen en slechts de waarheid zijn van wat was! Zo pijnlijk als het was en is, zo pijnlijk was het voor ons, kinderen, wat ben ik blij dat iets mij meer gaf, wat stuurde mij in het mistlandschap, om te schuilen en te bewaren, de waarheid van wat eens gebeurde, daar heel Ver weg, waar Nederland zijn handen van afgetrokken had en toch nog hoop hield, dat het goed zou komen, waar wij de Indo en Molukker, slachtoffer werden, van een vergeten Koninkrijk, daar door werd ik Prins van Bandung in ballingschap, ik spreek namens mijn volk, voor mijn volk, de Indo en Molukker, in de steek gelaten, verkracht, vernederd, ontkend, dit is het verhaal, de geschiedenis die ik moet vertellen, aan zij die niet weten, wat daar ooit gebeurde in die archipel, tot op vandaag, terwijl mijn hart, daar is en niet hier, sorry, het is zo waar als onze geschiedenis, die we niet terug kunnen draaien, alleen begrijpen!