Als of alles uit mijn duim kwam? Als of alles een hersenschim was, nooit gebeurd, niet plaats gevonden en zo na 65 jaar, komt het bewijs, met datum en merk van vliegtuig, maar goed dat ik toen niet wist en vermoedelijk ook mijn vader niet, welke slechte naam dit vliegtuig had en veel slachtoffers gemaakt heeft, of we ook met dat zelfde vliegtuig op Schiphol zijn geland? Dat weet ik niet, ik dacht altijd aan een Dakota, terwijl ik achterom kijk, waar mijn vader blijft, en dat voor kind van twee jaar, dit en andere beelden zijn gegrift in mijn hoofd en zo ook Indonesië en de lippen van mijn moeder aan mijn oor, die verhalen vertelt tegen mij en mijn zus, natuurlijk verhalen waar je niet vrolijk van word als kind, eigenlijk bedoeld zijn, als waarschuwing voor later!
Een moeder waar ik ooit van hield, later verachte uit mijn onwetendheid, het kinderlijke in de steek gelaten worden, gevoel! En op een dag zou je je tong willen verbijten, als de waarheid boven komt, zo als elke waarheid, slechts tijdelijk verborgen kan worden, voor hij ontspruit en zijn tengels uitslaat, opstijgt naar de zon, zo vergaat het me vaak, hoe dieper je graaft, des te meer vind je, zo ook de luiheid van de kranten zetter een Griekse Y moet ij zijn en zo werd mijn achternaam veranderd op het geboorte bewijs, zo als alles in mijn leven zou veranderen, mensen om me heen, dorpen steden, landen, continenten, nog niet te spreken over mijn geest, die allang de weg kwijt was, die zelfs het zwijgen op gelegd kreeg, verscholen in angst en niemand die dat begreep, laat staan ik zelf, laat staan mijn zus, laat staan mijn vrienden, dat nieuwe gezin? Laat staan die professor? Doktoren? Leraren en zo sloeg ik maar in, een weg, waar geen einde aan bleek te komen, die me bracht in dat mistlandschap, waar ik nu om kan lachen, verlost van ben, het verwerken van het kampsyndroom, waar ik echt heb gezeten, gedwongen? Of vrijwillig dit laatste weet ik niet met zekerheid, terwijl de poepluier werd verwisseld, door mijn moeder, wiens karma ik gelukkig niet mee heb gekregen, want in haar zo stralend begin, in goede huizen verblijvend, werd door de Japanners een einde gemaakt, toen begon het opnieuw? En eind 1949 nog een keer er kwam geen einde aan en in 1965 sloeg het noodlot nog eens toe en nu definitief, het was af gelopen met haar karma, dood als een pier en ik stond voor de rechtbank want ik weet nu dat ze ergens rond 30 september om gebracht is, in dat jaar en door gehaald op de documenten rechtbank adoptie, staat contact, gezocht met moeder, geen antwoord, nee dat is niet zo moeilijk als je dood bent, dat is het rare van dood zijn en zo kreeg ik weer een andere naam en zo werd mijn leven dat van een Kameleon, ik nam alle kleuren aan van de regenboog, drugs gierde door mijn lichaam, als protest in wat ik van binnen waarnam, die door gesneden navelstreng, hoe wreed kan het leven wezen, hoe bizar kan het zijn, wie heeft er zo goed over mij gewaakt? dat vraag ik me dan af! De leeftijd van mijn moeder ben ik allang gepasseerd, buiten die paar grijze haren, ben ik ooit blond, nu zwart en mijn huid wit, terwijl de botten van mijn moeder, misschien wel in een put liggen? Of sloot, die nooit schoon gemaakt werd of toch netjes op een kerkhof, wie zal het zeggen, ik kijk nergens meer van op, ik laat me verrassen elke dag weer, heel eng is dat ik voor 99% tot nu toe gelijk heb, als kind van net Twee!