En zo was ons leven eens samen, slechts een foto met onze moeder, gevlucht in het Tjimahe voor de burger opstand die woede in Bandung, het vertrek uit elkaar gerukte vertrek naar Nederland, jij per boot en ik per vliegtuig, hereniging voor korte tijd in Amsterdam en toen voor definitief, 1971 het hernieuwde hereniging, we konden ons geluk niet op, tot de dag dat je weer moest gaan, naar het land ver hier vandaan, waar jouw leven was, jouw gezin en bracht je familie groot, enkele bezoeken veel tekort aan Nederland, steeds moesten we afscheid nemen en nu! Nu voor altijd, ik kan je niet zien, niet aanraken, niet eens die laatste kus, die dierbaren elkaar geven, die afstand is altijd gebleven als of er een vloek lag op ons bestaan, als of het niet zo had mogen wezen en wij ondeugend toch probeerde dit te veranderen, waar wilde maken, al was het voor even, wat heb ik genoten, wat hebben wij alle genoten, we hebben gelachen en gehuild, we hielden elkaars handen vast, zo als broer en zus doen en nu is je hand uit mijn handen gegleden voor altijd, dit doet me beseffen dat ik de enige op die foto ben, geen wonder dat ik verschrikt kijk, geen wonder dat ik al die jaren in een mistlandschap leefde met wagon ladingen drugs en ben ik pas vier maanden daar aan ontsnapt, kon ik weer normaal adem halen, mijn zoek tocht in het verleden heeft ook jouw opluchting gebracht en toen werd je geroepen, nu voor altijd, ik zal je missen mijn lieve zorgzaam zus, geef me van daar boven de kracht, mijn eigen weg te vinden, ik verdwijn weer in mijn mistlandschap, waar het kil is, een kille deken over me heen, zo kil als ik me nu voel zonder jouw, liefs je broertje!