En zo werd de nachtvlinder-mot door het raam, in de nacht hemel los gelaten, door mijn vrouw slechts een kilometer verder werd deze vermoedelijk door een vleermuis op gevreten, zo zie je maar dat vrijheid betrekkelijk kan zijn.
Het is nu zondag, de zon liet op zich wachten, iedereen is lui, de jonge poezen, hond, vrouw en dochter, zelfs de jager hoor je niet, de kerk klok van het dorp heb ik ook niet gehoord en de trein al even min, dat betekend dat de wind uit het zuiden komt, zelf heb ik ook weinig zin iets te onder nemen, of dat door de drank van gisteren komt? Terwijl het werk rond het huis voor de eerst drie jaar niet af is, zijn er moment dat je de boel de boel laat.
Dus op zo’n dag ga je terug in de tijd, de dag dat ik oog in oog stond met Wouter Muller en zijn vrouw Marjan, zij hadden de koffers gepakt en brachten een bezoek aan mijn gezin, was de reis zelf redelijk eenvoudig, toch kreeg Wouter enkele verrassingen, bij aan komst Beziers in Frankrijk kon hij een oude vriendin uit zijn jeugd toe zwaaien, die in het zelfde toestel naar Duitsland vloog, haar vriend Munt, pikte Wouter en vrouw op en na veel omwegen kwamen ze hier aan, toch een vertraging van drie uur, Munt staat bekend hier, als een uitstekend gastheer, die het niet verzuimt alle hoeken en gaten van zuid Frankrijk aan de bezoeker, te laten zien.
Nadat we de koffers naar de slaapkamer hebben gebracht, werden de wijn glazen gevuld tot de rand en begon ons gesprek, zo als alleen indo’s dat kunnen doen, het aftasten van elkaar, gevoelens, blikken, uitwisselen van gedachten, het waarom en waarom juist niet! Naarmate de glazen meer gevuld werden, des te makkelijker verliep het gesprek en zo in enkele uren hadden we meer als 64 jaar overbrugt, de verwerking van dat gesprek, had gelukkig een week de tijd en wat zo leuk was en hier moet ik ook voor Wouter spreken, dat we ieder op onze eigen manier, het verleden verwerken en dat is niet, niets zo als blijkt uit zijn liedjes en mijn schrijven over de zoektocht.
Wouter heeft me geraakt, zijn vriendelijke manier, die lach en optimisme, over een verleden wat zeker niet over een fluweel tapijt verliep, laat staan een rode loper, nog een gespreid bed, het ging over een leven van de naakte waarheid, vermengt met dromen, hoop en een goede ontknoping, getuigend de video en boekje die Wouter me achter liet bij zijn vertrek.
Nu leerde ik Wouter zijn muziek en tekst kennen door een oude school vriend Hans Dom kennen, hij verwees me naar Wouter, laten die twee nu in de zelfde stad wonen, gitaar spelen en zingen, door omstandig heden kwam Hans enkele dagen later met zijn gezin hier en vertrok ook weer veel- te snel, van wegen een aankomend op treden in Enschede, door het mooie weer konden wij, die achter bleven genieten van het gitaarspel van Wouter, het geen door Marjan op video vast gelegd werd en zo waande we ons even terug in het land van de Smaragd, Bandung ons geboorte stad en Indonesië ons geboorte land.