Terwijl de hitte, me deed vluchten onder de treurwilgen, terwijl er niets te treuren was, misschien wel in mijn hart, daar hadden we het niet over, bij een stralende dag als vandaag en ik kijk naar een foto vermoedelijk zo rond 1919, terwijl ik een sarong verwachte, toch niets van dit al, wel van die mooie koppen, lekker bruin, ondeugend, trots en wie wist wat komen zou en dat doen me denken een mijn eigen kindsheid, zo teer, zo trots en kwetsbaar, zo als ik kijk naar mijn tuin vol liefde, terwijl ik ver mossel onder mijn voeten, alles wat leeft, onkruid verdelg met een schoffel en hun prille leven, vernietig, hoe hard is het leven, terwijl mijn hoofd word op gevreten door enge beesten, rank lichaam en enge uiteinde, wat lijkt op een inktvis, maar ook niet, de pillen die ik slik en schampo die ik op mijn hoofd doe, nachts wakker word en krab, die korsten achter laat, als of ik terug ben in de tropen, zo als ik ooit in Nederland was in ziekenhuizen, waar men geen raad, nog medicijn had voor me, terwijl onder mijn nagelriemen, het ongedierte kruipt, nog net de beweging naar mijn neus kan stoppen, om daar de korst van door gebroken, neus voor holte ontsteking weg te peuteren, met mijn tong aflikkend, wat is het toch een mooie dag, wat kun je weer genieten, ook van het verleden, die zich als een bloem openbaart, zich prijs geeft als een wulpse vrouw, terwijl ik nog eigenlijk maagd was, maar niet heus, toch wel aardig om te bedenken, voor even, even spelen met die gedachten van toen, terwijl de insecten, zoemen boven mijn glaswijn en ik beneveld raak genoeg heb van al dat ge oude hoer om me heen, ik wil leven, wil geniet net als jullie en gun jullie dat en zo zak ik achter over in mijn stoel en met mij de wereld om me heen en voor ik het weet verdwijn ik langzaam in het terras, waar ik voorheen nog zat, nog kon genieten van de gedachten van die foto uit ongeveer 1919