En zo, door een gouden tip, kwam ik in contact met Bandoeng en natuurlijk denken jullie, hij is zijn hoofd verloren, hij is gek geworden, nou mijn hooft ben ik al snel na de geboorte kwijt geraakt, die werd al van mijn romp getrokken, voor dat ik klaar was met die borst, waar ik uit alle moeite, melk wilde drinken, als of er geen einde aan kon komen, dus wel! Vragen staat vrij en een brutaal mens heeft de halve wereld, dus waarom ik niet? Zo is er dan weer een sprankje hoop om die verrekte puzzel, die daar op de tafel voor me ligt, in te kleuren, geduldig wachtend op nieuwe foto’s en nieuwe gegevens, wat mis ik voor stukken uit het leven, terwijl naast me het verfpalet al klaar ligt, voor dat witte doek, waar als het even te lang duurt, mijn benen, naar binnen willen stappen, zijn tijd vooruit, in dat kader, het onbekende te gemoed, daar waar anderen allang afhaken, begint voor mij de uitdaging, al is het maar een druppel op een hete plaat, beter iets als niets! Niets had ik nog voor ik geboren werd, dat was al voor me beslist, daar was geen omkomen aan! Ondanks mijn tegenstribbel, schreeuw, mijn leven in de mist, als verwonde vogel op de grond en voorzichtig proberen te vliegen met een lamme vleugel, neer stortend, als een B52, vluchtend, te vergeefs en zo werd ik in de watten gelegd, het verband gewikkeld, belemmerde me elk zicht, bedekte ogen en oren, verstand en eindigde in wolken, waar de roes het leven verdraagzaam maakte en zou maken en dit heb ik nu omgeruild voor wijn, de kleur rood, rood als bloed, rood van razernij, terwijl mijn gezin vredig slaapt en mijn vrienden ook, terwijl ik wakker geschud word veel- te vroeg door de doden, graag had ik langer geslapen en schrille kreten verstoren mijn slaap, die eeuwige onrust, dan zijn er van die dagen, dan ga ik naar de dokter toe, deze helpt me, zonder te hoeven te betalen schrijft hij recepten uit en kijkt me aan, zijn blik vertelt me genoeg, hij wil mijn laatste geld niet, hij wil mijn lach, die lach die verbergt het verleden.