Daar zit je dan, gelukkig is het buiten mooi, de zon, de wijn en gillende kinderen om je heen, hond en poes, salade en nog meer, stro, die het onkruid tegen moet houden, maar mijn gedachten gaan er op los, voor sommige is het onbegrijpbaar wat ik doe, wroeten in het verleden, natuurlijk voor hen is het duidelijk, was het duidelijk, voor mij niet, dus laat jullie stomme gedachten achter wegen, welk benul hebben jullie, wat in mij en mijn zus omgaan? Ik kan het jullie niet kwalijk nemen, maar ga niet de slimmerik uithangen.

Natuurlijk als je mee genomen word binnen mijn verhaal en leven dan moet je van goede huizen komen, wil je het kunnen door lezen, wil je alles nog kunnen volgen, snappen jullie dan hoe ik me voel? Snappen jullie de betrokkenen in deze zoek tocht? Mensen die mee denken, meeleven en hopen de puzzel van het leven omdat in elkaar te zetten? Vergeet niet zonder hen! Was dit niet gelukt, het is toch van de pot gerukt, dat in Nijmegen, Zeeland, Tiel en omgeving Maastricht, tantes en ooms woonde? Die deel uit maken van mijn leven en toch hun eigen leven lijden? Na door gestaan ellende, kan ik me dit voorstellen, kan daar begrip voor opbrengen, wat schiet ik daar mee op?, wat heeft het mij gebracht, nadat ik alles verloren heb?, dat was mijn eigen bloed? Moet ik nu herkennen en zien wat was en ooit was geweest, waar ik deel van uit had kunnen maken, het was me toen niet gegund, nog mij zuster, wie begrijpt, hoe blij wij zijn, met die enkele foto’s van toen, zo simpel, zo echt, de traan loopt over mijn wang, de zoute smaak, is mild, milder als het leven daarna en milder wat komen moet, de dood is wat rest, aansluiten bij de foto’s van toen, lang geleden, waar het verrotte lichaam, verteert, vervaagt het heden, aansluit bij foto’s van toen. En mag ik lijden? Mag ik door staan, mag ik herleven, mag ik genieten van wat ik nu heb ontdekt?