Terwijl de palm-bomen vermoedelijk, bewegen in de wind, heb ik regen, niet hard, niet vervelend, beginnen mijn hersens, te berijpen, begrijpen wat foto’s zeggen, we hebben jaar tallen, we hebben uiterlijk of gezichten en van daar uit gaan we zoeken en terug halen wat was en was dat kind op de foto! een Japanner? Een kind uit dat kamp? Dus niet mijn half broer?die ik zoek? Is dit kind! uit eindelijk ook een halfbroer? Hoe dieper ik duik, hoe dieper ik zink, dieper ik ga, de  meer wijn ik drink, terwijl ik op gehouden was, mijn vrouw in het ziekenhuis lig en ik niet eens weet welke, als of het me, ook niet aan gaat, het is haar ziekte niet die van mij, hoe kan het leven banaal gaan, wegen langs elkaar, verslingert, zo als vliegtuigen in de lucht, waar condens slechts kort de richting aan geven en dan oplossen in het niets of landen, storten en niets overlaten! Zo langzaam aan word mijn Agatha verhaal werkelijkheid, het onbegrijpelijk, niet wetend, word werkelijkheid, ook komt het uit het rijk de doden, vergeelde foto,s, uit een album verborgen op zolder of kelder, waar ik dwing, als een tovenaar, te laten spreken wat verborgen lag in je gedachten, van wat je hoorde als kind, slechts opving, zonder beduiding toen! En zo belangrijk nu! Waar in de foto,s door generaties ontvangen worden met gejubel, was het niet dat ik begonnen ben met die zoek-tocht, naar eens en nu is de vraag is mijn moeder wel die moeder! Hoe spannend kan het worden? Is alles een leugen, was alles niet, wat het was, wat het had moeten wezen? Of wat zou het worden? Dit is het mooie van neuzen, zo tegenovergesteld van wat je hoopt, wat mocht zijn, als een muizenval, achter een muizenval en daar achter nog een, zo als je ontdekt dat regels geen regels waren, wel gesteld, maar niet toe gepast als het uit kwam en zo blijven vragen, rond zwermen als woeste wespen, de gestoord werden in hun dagelijks leven, terwijl ik hoopte dat de oplossing nabij was, kom ik er achter, dat dit pas het begin is, van wat komen gaat!