Een nacht geslapen, als een roos, tevreden ook al kwam ik uit in het dodenrijk, na een speur tocht van tien jaar is het eindelijk zover, ondanks de vragen, waarom allemaal niet eerder, waarom werd dit van hogerhand me ontnomen? Waarom word ik nog steeds geblokkeerd, om gegevens, omtrent dat gene, wat behoord mij en niemand anders, beschermd door een wet van persoons- gegevens, die alleen maar het vale van de overheid dekt?

Een foto uit Bandoeng,waar we als blond harige kinderen staan afgebeeld met mijn moeder en een kindje, vermoedelijk een nichtje, ook al hebben al die mensen nog geen namen en blijft een mysterie bestaan, ben ik gelukkig en met mij mijn zus en vrienden, mijn opa en oma hebben een gezicht gekregen en zo anders als mijn surrogaat, oma, opa, tantes en ouders, waar ik met plezier aan terug denk, maar die mijn gemis nooit hebben, kunnen, doen, vergeten en als of ik opnieuw geboren word, als of ik nog een keer de baarmoeder verlaat, sluit mijn moeder haar armen om me heen en laat mij drinken aan haar borst en kan ik afscheid nemen van die aap die me mee nam in die palmboom en kan ik het mist landschap verlaten, voor eeuwig, een last valt van mijn schouders, ik mag trots wezen, ik heb eindelijk een moeder gevonden, ik praat ook voor mijn zusje, ik weet wat ze voelt, ook al wonen we zo ver van elkaar, dat is de bloedband, de navelstreng, die nooit is door gesneden! Ook al probeerde men deze door te knippen, ook al trokken ze ons alle kanten uit.

En ineens heb ik familie en word dat legen gevoel van vier en zestig jaar lang, als een glas champagne gevuld, tot de rand en stroomt over.