Terwijl de eerste foto’s binnen druppelen, van mijn familie, die ik pas sind kort gevonden heb, namen door krijg, vooral veel vreemde namen, gezichten, die namen die ik op papier wel had gelezen en nu moet gaan plaatsen en een geweldige achtergrond muziek, van we are familie, dan gaat er wat door je heen, dan haal je in je jeugd, die gemiste jeugd, het gemis van hen, want er zijn er bij, die allang zijn overleden en verblijven bij mijn ouders en denk ik wat had ik graag bij jullie aan tafel geschoven, jullie overleveringen willen aan horen, de Chinese kant aan gehuwd, verweven, wat mooi, als ik kijk naar die foto, als of de reis naar Nederland niet genoeg was, moest men nog naar Amerika om uit eindelijk een nieuw leven te kunnen beginnen en jij mijn achter nicht, nam de boot terug en nestelde je met je man in Nederland, waar je hopelijk gaat slijten je laatste dagen, met je geliefde om je heen! Ik ben zo blij voor je, voor je gezin, dat jij je weg gevonden heb, een weg die niet weg gelegd was voor mij, waar jouw opa en oma hebben getrotseerd, woelige baren, voor al hun leed, onder vonden daar in de west of oost, omdat zij anders waren, net niet echt, net niet volmaakt, ook niet naar het land waar ze vluchten en uit eindelijk, vluchten verder en slechts een wonder bracht ons samen en kan ik delen, wat was en is.