Zo herdenken we! Maar voor ons was de bevrijding later en zo laat, dat ik me afvraag wanneer we bevrijd waren en ik ben nooit bevrijd geweest, ik ben gevangen gebleven in mijn wereld, dit terwijl vrede getekend was, zwart op wit en uit de geschiedenis boeken werden we verdreven, weg gestopt in een archief, bedekt met stof lagen, spinnen, waar een muffe lucht je neus-gaten tijgert, zodat je niet voor je plezier zoekt naar wat eens was, natuurlijk ben ik blij te herdenken, natuurlijk ben ik blij voor iedereen, niet blij ben ik voor de slachtoffers, die betaald hebben met hun leven, voor de vrijheid die we nu genieten, toch zou ik voor de Indo een extra dag verlangen, waar op we mogen herdenken onze dierbaren, die we verloren zijn, toen wij verloren ons land, toen wij verloren onze bezittingen, ons haven en goed, toen wij verloren de geur, het geluid, de warmte, toen wij kleding in moesten ruilen, voor wollen borst rokken en de borst vooruit, streden voor begrip, die we zelden ontvingen en wij vingen bot, die normaal in Urk aan kwam per boot en ook zo kwamen vele van ons, als haring in een ton, deze ton werd niet aan geboden aan onze Koningin? Die ton werd verstopt, verborgen, weg gemoffeld, onder geschept, waar stront een betere bestemming had, waar blauwe ogen keken, met gefronste wenkbrauwen en tot op heden, niet begrepen, ook al komen er nu lekken en sijpelt langzaam aan de waarheid binnen, zo als eens de zee in Zeeland binnen drong en verzwolg de dijken, neer maaide het land en deed beseffen, dat dijken beter gemaakt moesten worden en zo de Delta werken tot stand kwamen en zo moet tot stand komen de dag dat de Indo werkelijk bevrijd werd en dit kon wel eens wezen pas in 1946 en nog wat.