Vakantie dag aan zee, Sete, zuid Frankrijk een vissersplaats, met een oude geschiedenis, waar je de oude kerk-toren met Maria, duidelijk ziet afsteken boven het centrum van de stad, als je binnen komt rijden zie je de vestigingswal liggen, waar zomers een theater gemaakt is ter vermaking van de vele toeristen, buiten Sete hebben ze de oude weg af gesloten, waar door je de oude kust weg niet meer te zien krijgt, dit tot ongenoegen van ons allen, daarvoor inde plaats word je buiten langs de spoor-baan geleid , een stoffige buiten weg, waar lichtbruin riet afsteekt tegen de blauwe lucht en bij de tientallen rotondes zijn parkeer plaatsen gemaakt, zodat je van het stand kunt genieten, natuurlijk wel tegen betaling, om je auto te kunnen parkeren, de café,s zijn gesloopt en vervangen door tenten, die s’ winters weer af gebroken worden, dit alles heeft te maken met de zee spiegel die verhoogt is in de loop van de laatste eeuw en als je dan alle geduld van de wereld hebt op gebracht, rol je langzaam het centrum in, waar je als een haas, snel een parkeer garage in duikt, zodat je van je auto af bent en je kunt plaats nemen in het voetje voor voetje, schoorvoetend in de mensen menigte beweegt, uitgestald liggen al die restaurants, verlokkende prijs-lijsten en menu’s, van vis en schelp-dieren, als kenner kijk ik altijd waar ik Fransen zie eten, niet dat klootjes volk, liefs met goud en diamanten behangen dames of vissers, dit contrast, daar is waarom het hem gaat, vissers hebben meestal weinig geld, daarvoor in de plaats houden ze van eenvoud en smaak of dit nu de borrel of koffie is! De rijken weten wat goed smaakt, of dit nu de wijn is of vis, vandaag besloten we voor de vissers te kiezen, dit omdat mijn favoriete, restaurant gesloten was, deze laatste heeft een eigen kwekerij en vist zelf met een boot op zee, wat zorgt dat een paar keer per dag verse voorraad de voordeur binnen komt, zo onder je neus en het is heerlijk te zien hoe oesters en mossels voor je schoon gemaakt worden, garnalen, citroenen en ijs-blokjes gedrapeerd op ronde piramide vormige schalen, versiert met zeewier, zo op je tafel gezet word, een mandje met gesneden peng en een heerlijk glaasje wit, rood, bier of water, voor elk wils, terwijl langs je het volk voorbij sloft, boten in de kanalen voorbij trekken en af en toe een sirene van brandweer of politie gilt en je doet beseffen, dat er ergere dingen bestaan in het leven. Langs de haven kun je zien hoe ze netten boeten, langs de water kant staan vissers hun hengel uit te laten en gillende kinderen hebben plezier, zo kreeg ik een huizen blaadje uit een daarvoor bestemde bak, geplaatst langs de weg en daar werd je niet echt vrolijk van, bij het zien van de gevraagde prijzen die schommelde tussen een half en ander half miljoen, als of ze een emmer leeg schudde en denk je bij je zelf? Wat heb ik verkeerd gedaan in mijn leven? Dat ik die som geld niet even op tafel kan leggen en me de trotse bezitter kan noemen, nu moet ik wel zeggen, wou ik acht zo iets kopen, daar rond om Sete of in het centrum, zou ik willen kopen, al die herrie, stof en stank, zou ik dat willen verruilen, voor mijn honden hok? Nee ik denk van niet, laat mij zo als vandaag maar eten bij die vissers, die met getaande gezichten en knoestige handen, vermoeide ogen, hun glas achter overslaan, zo in dat kleine café- restaurant aan de haven, die me even het gevoel gaven, een van hen te wezen, een gelijke, hard werkend mens, die storm, wind en golven weerstaan en niet weten of morgen nog is!