En zo in een, val in je bus een brief, met een rood kruis er op en als straf omdat je alles wilt weten, krijg je nieuws van je doden moeder, zodat al die reizen naar Mars niet voor niets zijn geweest, wat heb ik zin om te schreeuwen, te vluchten, ver weg van die brief, maar mijn nieuwsgierigheid wint, het stuk in me overwint en gretig lees ik de woorden, BOEM, je moeder is gevonden, verstopt in negentien vier en veertig in een Jappenkamp en of het niet erg genoeg is, in twee, eerst in Bandoeng en toen Batavia het beruchte vrouwen-kamp Tjiden, waar de jappen de ramen en deuren gebruikt hadden om de kachel aan te maken, in die koele avond uren en wat die tienduizend vrouwen en kinderen daar leden, was niet van belang, waar overigens de Jappen, jongens en meisjes van boven de twaalf, weg haalden zodat er meer plaats kwam.

Mijn moeder was gehuwd voor mijn vader, dit wist ik al een paar jaar en het was een zoek-tocht, dat kan ik U wel vertellen, Ben, Liesbeth, Dirk, Hans en Hans, kunnen er van mee praten.

G staat voor! Gabriel met twee puntjes op de E en mijn moeder hete dus anders? Vandaar dat ik haar niet kon vinden, zo krijg je dan ook te horen dat deze beste man, mijn stiefvader? In 1992 overleden is in Amerika en kwam ik ooit moeder ziel alleen ter wereld in een kinder-huis, terwijl ik vermoedelijk vier jaar was, toen langzaam aan begreep dat ik een zusje had, heb ik nu de hele wereld aan mijn kont hangen en dan moet U weten, we zijn nog lang niet klaar, want mijn moeder was in dat kamp, met 2 kinderen, wie zijn dat?nooit geweten, dat is nieuw! Veel meer denk ik aan mijn moeder, waarom ze mij naar Nederland liet gaan, zelf zwaar aan geslagen van die jaren in dat kamp, een scheiding, een nieuw huwelijk met mijn vader en als die net zo is als ik? Dan heb je daar ook geen lol aan, dus in negentien twee en vijftig, dacht ze, mijn lieve jongen, ga, heb het beter als ik hier, ze moest eens weten wat me te achten stond en toen is ze uit eindelijk in de waanzin gesprongen en als straf vermoord, ieder geval hartstikke dood en zo dood dat ik dat pas ergens in de jaren tachtig mede gedeeld krijg en die foto van haar, om die dood te verzachten.

Mooier toneelstuk kan ik niet bedenken, maar nu snap ik nog steeds niet, terwijl Den Haag al deze gegevens bezit en vele andere organisatorische instellingen, waarom krijg ik dat, omdat ik aan de bel trek, dat nu pas te horen krijg, had ik daar niet veel eerder recht op? Had die brief van dat rode kruis en Den Haag en al die Instantie, niet op mijn deurmat moeten liggen toen ik bv, 16 was, Had die rechter in Arnhem me niet eerst zo,n bundel kunnen overhandigen alvorens mij te vragen of ik überhaupt geadopteerd wilde worden, ten minste een jaar uitstel van beslissing verordenen, voor de tijd van het lezen van deze ellende! Of zit ik daar weer naast? Kennen ze wel tegen een kleine jongen, zie die rechter nog voor over buigen en sist, als je toe stemt, verlies je alle rechten? Welke rechten? Welk recht heb ik gehad, buiten aanrecht en orang-oetang, tiet, boom en klapper-boom, recht bank en beklaagde bankje, terwijl ik niet een beklaagde bent! Had ik toen maar vuisten als mokers gehad, dan had ik dat eikenhouten recht-bank, kapot geslagen, misschien de rechter er bij, zo als ik die jongen op school met een stoel op zijn kop sloeg in Arnhem, die mijn moeder voor hoer uit maakte, zal wel zijn eigen moeder bedoeld hebben, de lul, dat heeft me vast mijn diploma gekost.

De zon schijnt een mooie dag.